உயிர்க்கொடை - குறள் கதை

உயிர்க்கொடை

- முடிவிலி

எனக்கே வியப்பா இருந்துச்சு, என்னோட மொபைலுக்கு, அதுவும் வாட்சப் குழுவில் இல்லாமல், எனக்கு நேரடியாக குறுஞ்செய்தி வந்திருந்ததைப் பார்த்து. அதுவும் பள்ளியில் என்னுடன் படித்த நண்பன் கதிர்வேலிடமிருந்து. 'உங்கள் நண்பர் குழுவில் அதுவும் பள்ளி நண்பரில் எத்தனை பேர் மருத்துவர் இருக்காங்க? அப்படியே இருந்தாலும், அவங்க உங்க கூட இப்ப தொடர்புல இருக்காங்களா?' இந்தக் கேள்விக்கு என்ன விடை வரும்னு எனக்கே தெரியும். கண்டிப்பா இல்லன்னு தான் விடை வரும். ஏன்னா, மருத்துவர்க்குப் படிக்கத் தொடங்கியதுமே பள்ளி நண்பர்கள் நம்மிடமிருந்து கொஞ்சம் விலகிடுவாங்க. அவங்களாக விலகவில்லைன்னா நாம விலகியிருப்போம். காலம் ஓடுற ஓட்டத்துல அடிச்சுட்டுப் போய்க்கிட்டு இருக்கோம். இதுல நண்பர்களுக்கு நேரம் ஒதுக்கமுடியல என்பது தான் கசப்பான உண்மை. சரி, சொல்ல வந்ததை விட்டு எங்கயோ போயிட்டேன் பாருங்க.

'Hi da, டாக்டர் வேந்தன், எப்படிடா இருக்க? Call me when you are free' 

இது தான் எனக்கு வந்திருந்த குறுஞ்செய்தி.

'நல்லா இருக்கேன்' என்று எழுதி அனுப்பிவிடலாம் என்று நினைத்தேன். இப்போது தான் அடுத்த ட்யூட்டி டாக்டர் வந்து, என்னுடைய பணிநேரம் முடிந்திருந்தது. இந்த வாய்ப்பை விட்டால், மீண்டும் இவனுடன் பேச வாய்ப்பு கிடைக்காது என்று வாட்சப்பிலேயே அழைத்தேன்.

இரண்டு முறை ஒலித்த 'ட்ரிங்'கிற்குப் பிறகு, "ஹலோ" கேட்டது. இருவரும் மாறி மாறி ஹலோ சொல்லி, கேட்குதா கேட்குதா எனச் சரிபார்த்துக் கொண்டபின் நான் பேசத் தொடங்க, கதிர்வேல் நேரடியாக, "டேய் டாக்டரு, ராயப்பேட்டையில உன் ஹாஸ்பிடல் பக்கத்துல தான் இருக்கேன். நீ கெளம்பிட்டியா? இப்ப வந்தா பாக்கலாமா?" என்றான்.

வேறு ஏதும் சிந்திக்காமல், "வாடா, உடனே வா, நான் ஹாஸ்பிடல் வாசல்கிட்ட வந்து வெய்ட் செய்யுறேன்." என்று கூறி அழைப்பைத் துண்டித்தேன். கிட்டத்தட்ட பத்து ஆண்டுகள் கழித்து சந்திக்கப் போகிறோம் என்பதை நினைத்தாலே மகிழ்ச்சியில் புல்லரித்தது. பள்ளியில் அவன்கிட்ட பேசவே கொஞ்சம் பயப்படுவேன். இயல்பா அவன் பேசுறதே அடிக்கிற மாதிரிதான் இருக்கும். சிலமுறை 'வகுப்புல முதல் மாணவன்னா நீ பெரிய இதுவாடா?' என்று அவன் பேசியதெல்லாம்... நினைவிலே பின்னோக்கி ஓட அடுத்த சில மணித்துளிகளில் மருத்துவமனையின் வாயிலருகே நின்றிருந்தேன். என் இடது தோளின் பின்னால் யாரோ தொடுவதை உணர்ந்தேன், ஆனால், இடது புறம் யாரும் இல்லை, வலது புறத்தில் இருந்து, "டாக்டர் சார்" என்று குரல் கேட்க, ஆளே அடையாளம் தெரியாத அளவுக்கு மாறியிருந்தான் கதிர்வேல்.

"டேய், கதிரு, ஆளே மாறிட்ட? எப்படிடா இருக்க? சென்னைக்கு எப்ப வந்த?"

"நல்லாருக்கேன், மச்சான். சென்னைக்கு வந்து ஆச்சு ரெண்டு ஆண்டு, இங்க திருவான்மியூர்ல ஒரு ஐடி கம்பெனில வொர்க் செய்யுறேன்."

"மச்சான், கேட்கவே நல்லாருக்கு. பழசுபோல வந்ததும் டாக்டர்னா பெரிய இவனாடான்னு சண்டை போடுவன்னு நெனச்சேன்."

"அதெல்லாம் அப்ப ஏதோ சின்ன வயசுல செஞ்சதுடா. சரி, நீ எப்படிடா இருக்க? உனக்கென்னடா government doctor"

"நானும் எல்லாரையும் போல தான்டா. என்ன என் நேரம் என்கிட்ட கெடயாது. என் ட்யூட்டி முடிஞ்சுது. இப்ப ஏதாவது trauma case வந்தா, கண்டிப்பா ஸ்டெத்த கைல எடுத்துட்டுப் பாக்கப் போயிடுவேன். சரிடா, வாடா உள்ளே உட்கார்ந்து பேசுவோம். அப்புறம் என்ன திடீர்னு ராயப்பேட்டை பக்கம் சுத்திட்டு இருக்க?"

"Company, job, onsite, escalation, stress, traffic இதுலயே ரொம்ப நாள் இருந்துட்டேன். ஏதோ ஒரு சுழலுக்குள்ள மாட்டிக்கிட்டது போல ஒரு feeling. அதான் நாங்க நண்பர்களா சேர்ந்து ஒரு blood donation தேவைப்படுறவங்களையும், blood donorsஐயும் சேர்க்குறது போல ஒரு database உருவாக்கி, ஏதாவது நம்மால முடிஞ்ச service செய்யலாம்னு ஒரு ஐடியா. அதுக்குத்தான் கொஞ்சம் groundwork."

"செம்மடா, சூப்பர், இந்தக்காலத்துக்கு ரொம்பத் தேவையும் கூட, all the best" என்றேன்.

"என்ன டாக்டர், ஆல் த பெஸ்ட் சொல்லிட்டு எஸ்கேப் ஆவுறீங்க? டேட்டாபேஸ்க்கு டேட்டாவே நீங்க தான் தரணும்."

"அதுக்கென்னடா, வா நேரா blood bankக்கே போலாம். அங்க Donor's list வச்சிருப்பாங்க, வாங்கித் தர்றேன். ஆமா திடீர்னு என்ன blood donationல interest?"

"எங்க கம்பெனில சீனியர் ஒருத்தரோட மனைவிக்கு stomach cancerனு தெரிய வந்து ஒரு முறை bloodக்கு அலையும் போது தான் அருமை தெரிஞ்சுது. அதுலேந்து ஏதாவது நம்மால முடிஞ்சதைச் செய்யணும்னு தோனுச்சு. நீ எல்லாம் தெனமும் இத்தனை patient பாக்குற, உண்மையா பெருமையா இருக்குடா." என்று கதிர் கூறிக்கொண்டிருந்த போது நாங்கள் குருதி வங்கியை நெருங்கியிருந்தோம். கண்ணாடிக்கதவினைத் தள்ளி உள்ளே செல்ல, எங்கள் இருவரையும் அறையில் இருந்த குளிர்க்காற்று அரவணைத்துக் கொண்டது.

"இதுல என்ன இருக்கு, என்னோட ட்யூட்டிய பாக்குறேன்." என்ற நான், எனைக்கண்டு எழுந்து நின்ற செவிலியிடம், "Good evening, sister, Blood Donors list எங்க இருக்கு?" என்றேன்.

அருகே இருந்த கணிப்பொறியைக் காட்டிய செவிலியிடம் நன்றி சொல்லிவிட்டு, கணிப்பொறியில் இருந்த குருதிக்கொடையாளர்கள் பட்டியலை எடுத்து, கதிர்வேலிடம் காட்டினேன். குருதி வகைவாரியாகக் கொடையாளர்களின் பெயர், தொடர்பு எண் என இருந்தது.

"உன்னோட மெயில் ஐடி கொடுடா, அனுப்பி வச்சிடுறேன்." என்று அவனுடைய மின்னஞ்சலுக்கு அனுப்பி வைத்துவிட்டு அவனிடம் கேட்டேன்.

"நீ கடைசியா எப்படா blood donate செஞ்ச?"

"அதான் சொன்னேனே. எங்க office senior wifeக்கு blood வேணும்னு அலைஞ்சோம்னு. அப்ப தான். ஒரு ஆறு மாசம் இருக்கும்."

"ஓ ஆறு மாசம் ஆச்சா, குட், இப்ப blood donate பண்ணலாமே." என்றதும் கதிரின் முகம் மாறியது.

"என்ன ஆச்சுடா?" என்றேன்.

"இல்ல, blood bankக்குத் தரவேணாம்னு. யாருக்காவது emergencyன்னு கொடுக்குறதுல ஒரு சிக்கலும் இல்ல." என்றான் கதிர்.

"பாரு, blood donationக்கு donors coordinate செய்யணும்னு நெனக்குற உனக்கே எவ்வளவு தயக்கம், wrong conception"

"இல்லடா, அப்படில்லாம் இப்ப நான் குடுத்துடுறேன். நாளைக்கே யாருக்காவது தேவைன்னு வந்தா தர முடியாது இல்லயா? அதுவுமில்லாம, blood bankல வச்சு நம்ம blood பயன்படுத்த முடியாம போயிடுமோன்னு ஒரு எண்ணமும் மனசுல ஓடிட்டே இருக்கும்."

"இதத்தான் நான் wrong conceptionனு சொன்னேன்."

கதிரின் முகத்தில் கேள்விக்குறிகள் விரவியிருந்தன.

"சரி, ஒரு தனியார் மருத்துவமனைக்கு ஒரு accident trauma case வருதுன்னு வச்சுக்குவோம். அவங்க உடனே கூட்டிட்டு வந்தவங்ககிட்ட blood arrange செய்யுங்கன்னு சொல்வாங்களா?"

"தெரியலடா."

"அவரோட blood group, அந்த மருத்துவமனைல உள்ள blood storage ல இருக்கான்னு பார்ப்பாங்க. அங்க இல்லன்னா, எங்ககிட்ட இருக்கான்னு கேட்பாங்க, எங்ககிட்டயும் இல்லன்னா, தனியார் blood banks அதாவது lions blood bank போல அங்க கேட்பாங்க. அங்கயும் இல்லன்னா தான் உன்கிட்ட blood arrange செய்ய சொல்வாங்க. அதனால blood bankக்கு நீ கொடுக்கும் blood கண்டிப்பா வீணாப் போகாது. அதுவும் சென்னை போல அதிக மக்கள் தொகை இருக்க ஊர்ல கண்டிப்பா இதற்கான தேவை இருந்துட்டே இருக்கு. 42 நாள் வரை நீ கொடுக்குற bloodஐ  6°Cல வச்சிருப்பாங்க. அது வரைக்கும் RBC அதாவது சிவப்பணு தாங்கும். நேரடியா blood மட்டும் இங்க தேவையில்ல, plasma இப்படி bloodல இருக்க மத்ததோட தேவையும் இங்க இருந்துகிட்டே இருக்கு. உறைநிலைல plasma எல்லாம் 2 ஆண்டுகள் வரை அப்படியே இருக்கும். அதனால கண்டிப்பா ஒவ்வொரு மூன்று மாதத்திற்கு ஒரு முறை blood donate செய்யலாம். இன்னும் க்ளிசரால் சேர்த்து -65°C வரை உறைநிலையில் வைத்திருந்தால் 10 ஆண்டுகள் வரைக்கும் வைத்திருக்கலாம். ரொம்ப அரிதான வகை bloodலாம் இப்படித்தான் வச்சிருப்பாங்க."

"ஓ, இதுல இவ்ளோ இருக்கா?"

"நான் ஏன் இதை உன்கிட்ட சொல்றேன்னா இன்னும் மக்கள்கிட்ட தேவையான விழிப்புணர்வு இல்ல. அதுவும் உன்னைப்போல தன்னார்வம் கொண்டு வர்ற நல்லவங்க கிட்ட கொஞ்சம் misconception இருந்தாலும் அது பெரிய அளவுல பாதிப்பு ஏற்படுத்தும். பெரும்பாலும் பலர் அரசு மருத்துவமனையில blood donate செய்வதையே அச்சத்தோடு பாக்குற சூழலும் இருக்கு. ஆனா, நீங்க நம்புற தனியார் மருத்துவமனைக்கும் இங்கிருந்து நாங்க blood கொடுக்கிறோம். கேட்டு வர யாருக்கும் வச்சுகிட்டே வேண்டாம்னு சொல்வதில்லை. ஆனா, எங்களோட blood stock நிலைமை இப்படியான தவறான புரிதல்களால அவ்வளவு இருப்பதில்லை. இதை உன்னைப்போல உள்ளவங்க தான் மாத்தணும்."

"சரிடா, இனிமே ஒவ்வொரு மூனு மாசமும் இங்க வந்திடுவேன்." என்றவனிடம் voluntary blood donor form ஒன்றைக் கையில் கொடுத்தேன். கால் மணிநேரத்தில் வலது கையில் பஞ்சை வைத்து மடக்கி அமர்ந்திருந்த கதிரின் கையில் குருதிக்கொடையாளர் சான்றிதழைக் கொடுத்தேன்.

"என்னடா இது certificateலாம்."

"உன்னைப்போல தானாக முன்வந்து தன்னோட blood கொடுக்குறவங்க இருக்கிறதால தான், இன்னும் பல உயிர்கள் காப்பாத்தப்பட்டுகிட்டிருக்கு. அந்த நல்ல உதவிக்கு முன்னால இதெல்லாம் ஒன்னுமில்ல. ஆனா, blood பத்தியோ, இல்லன்னா வேற எந்த misconception இருந்தாலும் என்கிட்ட கேளு. ஏன்னா, உன்ன மாதிரி நல்லது செய்றவங்க சொல்ற சில தவறானதும் பலரோட எண்ணத்தை மாத்திடுது." என்றேன்.

****

இப்ப கதிர்வேலோட blood donors database நான் கொடுத்ததை விட அதிகமாகி இருக்கு. இந்த ஆறு மாசத்துல அவனே இரண்டு முறை blood கொடுத்துட்டான். Voluntary blood donation pledgeம் எடுத்திருக்கான். தனக்கு நிறைய பேரையும் pledge எடுக்கச் சொல்லியும் அறிவுரை கொடுக்கிறான். நான் தான் சொன்னேனே, நல்லவங்களோட பேச்சோட reachம், வீச்சும் எப்பவும் அதிகம் தான்.

முற்றும். -

நயனில சொல்லினுஞ் சொல்லுக சான்றோர்

பயனில சொல்லாமை நன்று.

இனிமையில்லாதவற்றைச் சொன்னாலும் சொல்லலாம். ஆனால், பண்பாளர்கள் பயனில்லாதவற்றைச் சொல்லாதிருத்தல் நன்று.