ராம் வலைமலர்

ஆழி   அன்று எங்கும் தன் நீல நிறத்தைப் பரப்பி, பரந்து விரிந்து கிடந்த கடலை உற்றுப் பார்த்தபடி அமர்ந்திருந்தேன். கடல் மட்டும் அலைபாயவில்லை, என் மனமும் தான். எங்கிருந்தோ ஒரு அலை வந்து என் காலின் நுனியைத் தொட்டுச் சென்றது. இன்று  சமூக வலைதளங்களில் இன்று என் பெயர் தான் அடிக்கடி தென்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது. காரணம், இன்று எனக்கு நடக்க இருக்கும் பாராட்டு விழா. எந்த ஊரில் என் உழைப்புக்கு அடையாளம் மறுக்கப்பட்டதோ, அடையாளம் என்ன இல்லாத வேலை செய்கிறேன் என இழிவு சொல்லப்பட்டதோ, அதே ஊரில் இன்று எனக்குப் பாராட்டு விழா. மனதில் என்றோ அடித்துக் கொண்டிருந்த அலை இன்று அமைதியாகவே இருந்தது.  "டாக்டர் சார்" என்ற குரல் கேட்டுத் திரும்பினேன். நிகழ்ச்சியின் ஏற்பாட்டாளர்களில் ஒருவரான செந்தில் நின்றிருந்தார்.  "சொல்லுங்க, செந்தில்" "சார், இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல ப்ரோக்ராம் துவங்கிடும், உங்க கூட யாராவது வந்திருந்தா அவங்களை முன்வரிசைல உட்கார வைக்கத் தான் கூப்பிட்டேன். உங்க மனைவி, பையன் ரெண்டு பேருக்கும் முன் வரிசையில் இடம் கொடுத்தாச்சு. வேற சிலர் யாரும் இருக்காங்களா?&qu

உன்னால தான் குரு - முடிவிலி இந்தக் கதையின் முந்தைய பகுதியைப் படிக்க ( bit.ly/kural0131 ) காவல்துறை ஆணையர் அலுவலகம் காலையிலேயே தனது பணிகளில் முடுக்கிவிடப்பட்டிருந்த அந்த காலை வேளையில், அருள் அந்தக் கட்டிடத்தின் உள்ளே நுழைந்து கொண்டிருந்தான். உடலில் ஒரு millimeter கூட ஊளைச்சதை இல்லாத உடல்கட்டு, Tuck-in செய்யபட்ட சட்டை, aviator RAY-BAN கண்ணாடி, அருளைக் காண்பவர்கள், சில நொடிகள் நாமும் இவனைப் போல் ஆக முடியாதா எனப் பெருமூச்சு விட வைப்பவன். அங்கே இருந்த காவலரிடம், "Commissionerஐப் பார்க்கணுமே, அவர்கிட்ட ஏற்கனவே appointment வாங்கிட்டேன்." என்றான் அருள். "நீங்க சார்?" என்ற காவலரிடம் சட்டைப்பையிலிருந்து தன்னுடைய visiting cardஐ எடுத்துக் கொடுத்து, "அருள், Private Investigator" என்றான். "அப்படி உட்காருங்க சார், தகவல் சொல்லிடுறேன். கூப்பிடுவாங்க" என்றார் காவலர். கால்மணி நேரத்தில், காவல்துறை ஆணையர் கந்தசாமி முன் அமர்ந்திருந்தான் அருள். "சொல்லுங்க, Mr. அருள், How is everything?"

உழுத நெலம் "மகேந்திரா, வேலை ஒன்னு இருக்கு, ஊரு வரைக்கும் போயிட்டு வருவோம்." அலைபேசியின் வழி வந்த பரதனின் குரல் மகேந்திரனை வியப்பில் ஆழ்த்தியது.  "என்னடா, இருக்கியா? பதிலே காணோம்" என்று மீண்டும் கேட்ட பரதனுக்கு, "இருக்கேன் அண்ணா, என்ன திடீர்னு ஊருக்கு?" என்றான் மகேந்திரன். "ஏன் துரை காரணம் சொன்னா தான் வருவீகளோ? ரெடியா இரு, நான் வந்து உன்னைக் கூட்டிட்டுப் போறேன்" என்று அழைப்பைத் துண்டித்தான் பரதன். பரதன், மகேந்திரன் இருவரும் அவர்களது ஊரான சிறுவயல்பட்டியை விட்டு வந்து பத்து ஆண்டுகள் இருக்கும். பணி நிமித்தமாக சென்னை வந்து சேர்ந்த பிறகு, மாதமொரு முறை என்று ஊருக்குச் சென்று கொண்டிருந்தவர்கள், இப்போது தேவையிருந்தால் மட்டும் சிறுவயல்பட்டிக்குச் செல்வதென்றாகி விட்டது. ஊரில் இவர்கள் வரவை என்றும் எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் அம்மா தமயந்திக்கும், அப்பா ஆனந்தத்திற்கும் இவர்கள் இப்போது வருவது தெரியாது. மகேந்திரன் தனது அலைபேசியை வைத்த இடத்தில் அருகில் இருந்த புகைப்படத்தில் மணக்கோலத்தில் மகேந்திரனும், கவுசியும் நிற்க, பரதனும் செல்வியும

பூங்காவுல ஒரு சிலை வாழ்க்கையில நாம கேட்ட/பார்த்த/செஞ்சதை ஏன்டா கேட்டோம்/பாத்தோம்/செஞ்சோம்னு undo செய்ய நினைப்போம்ல. அந்த மாதிரி ஒன்னு தான் இந்தக் கதை. எல்லா நாளும் போல நடைபயிற்சிக்காக இன்னிக்கும் வ.உ.சி பூங்காவுக்குப் போயிருந்தேன். என்னைப் போல நடக்குறதுக்காக சில பேர், உடற்பயிற்சிக்காக சில பேர், சும்மா பொழுதுபோக்குறதுக்காக பல பேர்னு நெறைய பேர் வந்திருந்தாங்க. சில பழக்கமான மனுசங்க புன்னகையோட கடந்து போனாங்க. சில நேரம் நெனப்பேன், 'நான் யாருன்னு அவங்களும் கேட்டது கெடையாது, அவங்க யாருன்னு நானும் கேட்டது கெடையாது, ஆனா, தெனமும் பாத்து சிரிச்சுக்கிறோம்'னு. அப்படி நெனச்சுக்கிட்டே நடைபோட்டுக்கிட்டு இருந்தப்ப தான் அவனைப் பாத்தேன். பூங்காவுக்கு நடுவுல சிலை மாதிரியே உட்காந்திருந்தான். நான் பூங்காவை ஒரு சுத்து நடை முடிச்சு, ரெண்டாவது சுத்து தொடங்கியிருந்தேன். அப்பவும், அதே மாதிரி சிலை மாதிரியே உட்காந்திருந்தான் அவன். 'சரிடா, தெனமும் பாக்குறவங்க கிட்டதான் பேசுறதில்ல, இவன்கிட்டயாவது பேச்சு கொடுப்போம்'னு அவன்கிட்ட போனேன். மெக்டொனல்டுக்கு முன்னாடி பென்சுல உட்கார வச்சிருக்குற

தங்கத் தகடு கைத்தட்டலின் ஓசை காற்றினைக் கிழிக்க, அந்த மேடையில் ஏறிக்கொண்டிருந்தான் அமுதன். எழில் கோள் அளவிலான அறிவியல் ஆய்வுகள் மற்றும் கண்டுபிடிப்புகளுக்கான போட்டியில் இச்சிறு வயதில் பள்ளியில் பயின்று கொண்டிருக்கும் சிறுவன் ஒருவன் முதலாய் வருவது இதுவே முதல் முறை. மேடையில் ஏறி, பரிசினை வாங்குவதற்கு நடந்து சென்று கொண்டிருக்கும் அமுதனைப் பெருமிதத்தோடு கைத்தட்டல்களோடு பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் இனியன். 20 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு: வானத்தில் ஆங்காங்கே பறந்து கொண்டிருந்த விண்கலங்களை இனியன் கவனிக்கவில்லை. நாள்தோறும் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் எதுவும் எந்தவொரு வியப்பையும் தருவதில்லை இல்லையா? அவன் இருக்கும் அந்த எழிற்கோள், தேன் வெளித் திரளின் தொழில்நுட்ப அறிவாண்மை மிக்கவர் நிறைந்த உலகு. ஆயினும், இனியனின் முகத்தில் வியப்பின் கோடுகள் நிறைந்திருந்தன.  "நான் சொல்வது எதையும் நம்பவில்லை என்று உன் முகமே காட்டுகிறது" என்றாள் எழிலி.  "அப்படி எல்லாம் இல்லை, எழிலி. அமுதனை எனக்குச் சிறு வயதிலிருந்தே தெரியும். அவன் இப்படியா என்று நினைத்துப் பார்க்கவே முடியவில்லை." இன

ஒத்தச் சொல்லால காலம் எல்லாவற்றையும் மறக்கச் செய்திடும் என்பது எவ்வளவு உண்மை என்று நான் பாஸ்கர் அண்ணனை மீண்டும் பார்த்தபோது தான் தெரிந்து கொண்டேன். இத்தனைக்கும் ஏற்கனவே சொல்லி வைத்துப் பார்த்தது எல்லாம் இல்லை. தற்செயலாக என் அலுவலகம் இருக்கும் இடத்தின் அருகே இருக்கும் பேருந்து நிறுத்தத்தில்தான் அவரைப் பார்த்தேன். எங்கோ பார்த்த நினைவுகள் மூளையைக் கிளறி எடுத்துச் சொன்னது பாஸ்கர் அண்ணன் என. ஒரு நொடி பார்த்தும் பார்க்காமல் போய் விடுவோமா என நினைத்ததும் உண்மை. ஆனால், ஏன் அவரை நானாகப் போய்ப் பார்த்துப் பேசினேன் என்பது இன்றுவரை புரியாததாகவே உள்ளது. "பாஸ்கர் அண்ணே?" என்ற கேள்வி கேட்டதும், திரும்பி என்னைப் பார்த்தவர் முகத்தில் வியப்புக்குறி எழுந்து, பின் மகிழ்ச்சியாக மலர்ந்தது. "எழில் தானே? எப்படிப்பா நல்லா இருக்கியா?" என்றார் பாஸ்கர். "நல்லா இருக்கேன். இங்க தான் என்னோட அலுவலகம் இருக்கு. நீங்க என்ன சென்னையில? இன்னும் நம்ம கல்லூரியில தான் வேலை பாக்குறீங்களா?" இதை நான் கேட்டதும் அவர் முகம் கொஞ்சம் மாறியது. ஆனாலும், அதைக் காட்டிக் கொள்ளாமல், "சென்ன

போவட்டும் வுடு "டேய் சம்பத்து" என்றார் பெருமாள். "நம்ம தொழிலுக்குப் புதுசா ஒருத்தன் வேணும்டா. பாக்குறதுக்கு அப்பாவியா, காசு தேவை இருக்குறவனா ஒருத்தன், நம்ம சொல்றத கேக்குறவனா ஒருத்தன்." "ஏன் ணா, இப்ப இருக்குற பசங்களே நல்லா தானே இருக்குறானுவ? என்ன வந்துச்சுன்னு இப்பப் புது ஆளு எல்லாம்." என்றான் சம்பத். காற்றில் தற்போதே அறுக்கப்பட்டிருந்த மரத்தின் மணம் விரவியிருந்தது. சம்பத் அந்த மரக்கடையின் உள் மூலையில் இருந்த பெரிய மேசையின் அருகே நின்றிருக்க, இருந்த ஒரே நாற்காலியில் அமர்ந்திருந்த அண்ணாத்த, "நம்ம ஆளுங்க எல்லாம் பழைய ஆளுங்கடா, பாத்ததும் அண்ணாத்த ஆளுன்னு சொல்லிடுறாங்க. செம்ம ரிஸ்க்டா. சில பேரு மேல எனக்கு நம்பிக்கை போயிட்டு இருக்கு. என் பேரை வச்சிக்கிட்டு அவனுங்களா சொல்லாததை எல்லாம் செஞ்சுட்டு இருக்கானுவ." "யாருண்ணா? சொல்லுங்க" "அதெல்லாம் நான் பாத்துக்குறேன். நான் சொன்னத மட்டும் செய். இந்த ஏரியா பையன் வேணாம். நம்ம கதை எல்லாம் இங்க எல்லாத்துக்கும் தெரிஞ்சுருக்கும். வேற ஏரியால இருந்து பாரு. காசு இல்லாதவனா பாரு. அவன