சிறுகதை 3 கண்ணாடி - Short Story 3 Mirror

யாரும் கவனிக்கவில்லை என

நாம் செய்யும் தவறுகளை

யாரோ கவனித்துக் கொண்டு

தான் இருக்கிறார்கள்

-யாரோ

“வணக்கம்...”

நான் திரும்பி சுற்றிலும் பார்த்தேன். மின்னேற்றியில் என்னைத் தவிர யாரும் இல்லை. பயந்தவாறே நான் செல்ல வேண்டிய 6வது தளத்தின் எண்ணை அழுத்துவதற்கு முன்....

“என்னடா யாருமே இல்லாம வெறும் சத்தம் வருதுன்னு பாக்குறீங்க? நான் தான் உங்களுக்கு முன்னாடி இருக்க கண்ணாடி பேசுறேன்...”

எனக்கு தூக்கி வாரிப் போட்டது... கதவைத் திறக்க முயற்சித்தேன்... சிரிப்பொலி கேட்டது... 

“நான் பேயில்ல... ஆவியும் இல்ல... நான் கண்ணாடி... எனக்குத் தெரிவதை அப்படியேக் காட்டும் கண்ணாடி. உண்மை என்பதன் மொத்த உருவம். நான் எதையும் மாற்றுவதும் இல்லை. ஆளுக்குத் தகுந்தாற்போல் மாறுவதும் இல்லை.”

எனது யோசிக்கும் திறனை சிறிது நேரம் ‘பாஸ்’ செய்து விட்டு என்னதான் சொல்கிறது கேட்டுப் பார்ப்போம் எனத் தோன்றியது.

“சரி சொல்லு... என்ன சொல்லணும்... அதுக்கு முன்னாடி, என்கிட்ட ஏன் சொல்லணும்...?”

“நான் பார்த்த சிலரைப் பத்தி சொல்லப் போறேன். உன்ன இங்க நான் பாத்ததில்ல... அதனால உன்கிட்ட சொல்லணும் போல இருந்துச்சு.”

“நான் இங்க என் பிரெண்ட பாக்க வந்தேன். சிக்ஸ்த் ஃப்ளோர்ல இருக்கான்.”

“இன்னொன்னும் சொல்றேன். நான் சொல்லி முடிக்கும் வரை லிஃப்ட் கதவு திறக்காது. உன்ன அடச்சு வைக்கணுங்கிறது என நோக்கம் இல்ல. ஆனா, மத்தவங்க நாம பேசுறத டிஸ்டர்ப் பண்ணுவாங்கன்னு தான் சொல்றேன்.”

உள்ளுக்குள்ளே பயமாயிருந்தாலும் வெளிக்காட்டக் கூடாது என நினைத்தேன். கண்கள் காட்டத்தான் செய்தன. வியர்க்கவும் தொடங்கியது.

“பயப்படாதே... உண்மை மட்டும் சொல்லும் என்னைப் பற்றி சாப்ளின் கூறியிருக்கிறார். நான் தான் அவரின் சிறந்த நண்பர் என்று.”

“சரி. சாப்ளின் சொன்னது உனக்கு எப்படி தெரியும்...?”

சிரிப்பு மட்டும் பதிலாய் வந்தது.

“ப்ளீஸ்... சிரிக்காதே... பயமா இருக்கு... என்ன சொல்லணும் உனக்கு...”

“எனக்கு மனிதர்களைப் பற்றி தெரிஞ்சுக்கணும். எனக்குத் தெரிஞ்ச மனிதர்கள் பற்றி நான் சொல்றேன். உன்னோட கருத்த நீ சொல்லு...”

“ஒரு நிமிஷம்... நீ அடுத்தவங்க பத்தி சொல்லப் போறேன்னா அது கோல் மூட்டுவது போல் ஆகும். அது தப்பு...”

“நான் சரியான ஆளைத் தேர்ந்தெடுத்துருக்கேன். கோள் மூட்டுவது தப்புன்னு நினைக்கிறே பாரு... நீ யார்க்கிட்டயும் சொல்ல மாட்ட...”

“விட மாட்ட போலயே... சரி சொல்லு...”

“5 வது மாடியில் இருக்கும் கிரீஷ் தான் லிஃப்ட்டில் ஏறி கிரவுண்ட் ஃப்ளோர்ல கதவு திறக்கும் முன் கீழே தானே ஓடி வரும்படி தன் நாயைப பழக்கி இருக்கிறார். இதை லிஃப்டில் கூட வருவோரிடம் பெருமையாக சொல்வதையும் கேட்டிருக்கிறேன்.”

“நல்ல விஷயம் தானே...!”

“ஆனால், கிரவுண்ட் ஃப்ளோரில் கதவு அடையும் நேரம் கிரீஷின் நாய் ஒரு நொடி நின்று எனைப் பார்க்கும். அதன் கண்களில் சீக்கிரம் ஓடி வந்த பெருமிதம் என்றும் பார்த்ததில்லை. சிறிதாய் சோகம் தாங்கிய அந்தப் பார்வையை கிரீஷ் கவனித்திருப்பாரா என்பது சந்தேகம் தான்.”

“நீ சொல்றதும் சரிதான். ஆனா, பில்டிங் அசோசியேஷன்ல நாய்களை லிஃப்ட்ல அல்லோ பண்றதில்லன்னு கேள்விப்பட்டிருக்கேன்.”

“சரி. அந்த பட்டன்களுக்கு மேலே என்ன எழுதி இருக்கு?

“In case of Emergency, Press Alarm and Stay Calm”

“இந்த பில்டிங்ல எத்தனை பேருக்கு இங்கிலீஷ் தெரியும்னு நினைக்கிறீங்க?”

“கிட்டதட்ட எல்லோருக்கும் தெரியும்... சரி. 90 சதவீதம் பேருக்கு தெரியலாம்.”

“இத எத்தனை பேரு பாத்திருப்பாங்க. தினமும் இதே லிஃப்ட்டில் போய் வரும் அவர்களில் எத்தனை பேரு இதை ஃபாலோ பண்ணுவாங்கன்னு நினைக்கிறீங்க?

“.....”

“இதுவரை 3 முறை இந்த லிஃப்ட் பாதியில் நின்றுள்ளது. ஒவ்வொரு முறையும் கதவையும், என்னையும் தட்டி சத்தம் போட்டு வியர்த்து அழுது மயக்கம் போட்டவர்கள் இருந்திருக்கிறார்களே அன்றி இதுவரை யாரும் அலாரம் பட்டனை அழுத்தியதில்லை.”

“பயத்துல அப்படி செஞ்சிருப்பாங்க. வெளியில உள்ளவங்க கவனத்தை தன் பக்கம் திருப்ப அப்படி செஞ்சிருக்கலாம்.”

“சரி. 2வது ஃப்ளோரில் உள்ள சதீஷ், ஒவ்வொரு முறை தனது ஃப்ளோரில் இறங்கும் முன் 3, 4, 5, 6, 7, 8 இப்படி எல்லா ஃப்ளோர் பட்டனையும் அழுத்திட்டு போறானே. இதுக்கு என்ன சொல்லப் போறீங்க?”

எனக்குள் சிரித்துக் கொண்டே “தப்பு தான். தன்னை யாரும் கவனிக்கவில்லை எனும் போது கிடைக்கும் தைரியம் இதற்கு காரணமாக இருக்கலாம்.”

“சதீஷ் மட்டுமல்ல. பேனாவால் லிஃப்டில் கிறுக்கி வைக்கும் சந்தோஷ், ஒவ்வொரு முறை லிஃப்டில் ஏறியதும் எனைப் பார்த்து தனது மேக்-அப்பை சரி செய்து கொள்ளும் நித்யா எனப் பலரும் தனியா வந்தா அவங்க வேலைய காட்டுறாங்க, மற்றவர் கூட வந்தால் சிறந்த நடிகராய் மாறிடுறாங்க....!”

“சரி. இவ்ளோ சொல்றியே. இதுவரைக்கும் இந்த லிஃப்ட்டில் நீ நல்லவங்களையே பாக்கலையா?

“நிறைய பேர பாத்திருக்கேன். எனக்கு பிடிச்ச துர்காக்கா கூட வர்ற சின்ன பையன். தன் முகம் என்னில் பார்க்க எட்டிக் குதிப்பான். ஆனால் அவன் பார்ப்பதெல்லாம் என்வழி தன் அம்மா முகத்தைத் தான்.”

அழகு கவிதை போல் சொன்ன கண்ணாடி மேலும் தொடர்ந்தது

“என்னுடைய கவலையெல்லாம் அந்த சிறுவன் இவர்கள் போல் மாறி விடக் கூடாது என்பது தான்.”

“அதெல்லாம் சரி. என்னை எப்போ வெளிய விடப் போறே?”

“எப்ப வேணும்னாலும் போகலாம். இப்ப சிக்ஸ்த் ஃப்ளோர்ல தான் இருக்கோம்.”

கதவு திறந்தது.    

“யார்கிட்டயும் நான் சொன்னதப் பத்தி சொல்லாதீங்க. கோள் மூட்டிப் பேசுறது தப்பு” என்று சிரித்தது கண்ணாடி.

லிஃப்டை விட்டு வெளியேறிக் கண்ணாடியைப் பார்த்து சிரித்தேன். என் முகத்தை எனக்கே திருப்பிக் காட்டியது.

ஒரு நிமிடம்..... அது சொல்லக் கூடாதுன்னு சொன்னதை எல்லாம் உங்ககிட்ட சொல்லிட்டேன் பாருங்க... நீங்க யார்கிட்டயும் சொல்லாதீங்க.

-கணபதிராமன்