ராம் வலைமலர்

வர்றட்டா சார்?  - முடிவிலி இன்னாது இரக்கப் படுதல் இரந்தவர் இன்முகங் காணும் அளவு.  இயல்: இல்லறவியல்   அதிகாரம்: ஈகை  குறள்: 224 "ச்ச, நல்ல நேரம் பாத்து இப்படி ஆவுதே?" என இன்னும் நான்கு மிதி மிதித்தேன். எந்தவொரு அசைவும் இல்லை. அலுவலகத்திற்கு வேறு நேரம் ஆகிக் கொண்டிருந்தது. நான் பணிபுரியும் நிறுவனத்தின் உயரலுவலரிடம் வேளச்சேரி அடுக்ககத் திட்ட அறிக்கை கொடுக்க நேற்று இறுதி நாள். நேற்றிரவு வரை அலுவலகத்தில் இருந்து மொத்த வேலையையும் முடித்து திட்ட அறிக்கை பணியும் முடித்தாகிவிட்டது. மின்னஞ்சலில் அனுப்பிய சில நொடிகளில் என்னை அழைத்தவர், "காலையில வந்ததும் என் டேபிள்ல ஹார்ட் காப்பி வச்சிடுங்க, க்ரேட் வொர்க், செந்தில்" என்று அழைப்பைத் துண்டித்திருந்தார், நான் சொன்ன 'ஓகே சாரை'க் காதில் வாங்காமலே. நேற்று இரவு பத்தே முக்காலுக்கு வீடு வந்து சேரும் போது நாங்கள் இருவரும் மொத்தமாய் நனைந்திருந்தோம். வந்து உறங்கி நேரம் கழித்து எழுந்து, இவனை மிதித்து கொண்டிருந்தேன். கிளம்புவேனா என்றான் இந்த ஹோண்டா யுனிகார்ன்.  கைக்கடிகாரத்தைப் பார்த்தேன், இன்னும் இவனையே மிதித்து

யாருடா அந்தப் பொண்ணு? - முடிவிலி புல்நுனியில் உறங்கிக் கொண்டிருந்த பனித்துளியைத் தன் கதிரினால் எழுப்பிக் கொண்டிருந்தது சூரியன். எங்கிருந்தோ பறந்து வந்த குருவி ஒன்று அந்த வீட்டு மாடத்தில் வைக்கப்பட்டிருந்த சிறு குவளையின் ஓரம் அமர்ந்து அதில் இருந்த நீரைக் குடித்துக் கொண்டிருந்தது. அது குடித்து முடிக்கும் வரை அதையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் தமிழ்ச்செல்வி. தனது 60 வயதை நெருங்கிக் கொண்டிருந்த தமிழ்ச்செல்வியின் மனதில் தன் உடல்நிலை பற்றிய நிலை அறிந்தும், வேறொரு கவலை பற்றிக் கொண்டிருந்தது. தனது அலைபேசியை எடுத்து, ஆதனை அழைத்தார். ஆதன் தமிழ்ச்செல்வியின் பின்னலாடை நிறுவனத்தின் சென்னைக் கிளையைப் பார்த்துக் கொள்கிறான். புதிதாக அவனுடைய எண்ணத்தில் உருவான custom design T-Shirt பெரிய வரவேற்பைப் பெற்று நல்ல வருவாயையும் பெற்றுத் தந்தது. ஆதன் தன் அம்மாவிடம் எவ்வளவு அழைத்தும் அவள் வராததற்கு என்ன காரணம் என்று ஆதனுக்கும் தெரியும். "ஹலோ, ஆதன்" "சொல்லும்மா, என்ன காலையிலயே?" "ஆதன், நீ அமுதனையும் கூட்டிக்கிட்டு ஈரோடு வர்றியா? உங்க ரெண்டு பேருக்கிட்டயும் கொஞ்சம

திமன்வா - முடிவிலி கோடை விடுமுறை என்றாலே என் மனம் மகிழ்ந்து நிறைவுற்றிருக்கும். என் பேரனும், பேத்தியும் வந்து எங்களுடன் தங்கும் காலம் அல்லவா? இப்போதும் என்னிருபுறமும் அமர்ந்து கொண்டு நச்சரித்துக் கொண்டிருந்தனர். "தாத்தா, தாத்தா, ஏதாச்சும் கதை சொல்லுங்க, தாத்தா" எப்போதும் அலைபேசியும் கையுமாக இருக்கும் இக்காலக் குழந்தைகள் நடுவே கதை கேட்க விரும்பும் குழந்தைகளாக இவர்கள் இருப்பதை நினைத்தால்... "தாத்தா, கேக்குறோம்ல, இப்ப கதை சொல்லப் போறீங்களா, இல்லையா?" என்றான் பேரன் கார்த்திக், மிரட்டலாக. வேறு யார் நம்மை மிரட்டுவதற்கு. நானும் மிரண்டவனாய், "சொல்றேன்" என்று சொல்ல, இருவரும் 'ஏ'யெனச் சிரித்தனர். "சரி, என்ன கதை வேணும்? திருக்குறள் கதை சொல்லவா? இப்பக் கூட குறள்மொழின்னு எழுதிட்டு வர்றாங்க, அதுலேந்து ஒரு கதை சொல்றேன்" என்றேன். "தா...த்தா" என்று ஒன்று போல் இழுத்தார்கள், என் பேத்தி இனியா, "தாத்தா, ஏதாச்சும் சயின்ஸ் பிக்‌ஷன் கதை இருந்தா சொல்லுங்க" என்றாள். "சயின்ஸ் பிக்‌ஷனா? எனக்கு நான் படிச்ச கதை

கச்சேரி "வருசம் ஏழாச்சு, ஆனா, இன்னமும் அதையே நினைப்புல வச்சுக்கிட்டு என்ன அடிச்சுக் கொல்லப் பாக்குறான்டா அந்த செல்லையன்" மருத்துவமனையில் அந்த அறையில் தலையில் கட்டுடன் கட்டுப்பாடில்லாமல் கத்திக் கொண்டிருந்தார் வேல்முருகன். "அப்பா, நீங்க கோவப்படாதீங்க, டாக்டர் டென்ஷனாகக் கூடாதுன்னு சொல்லிருக்காரு" என்றான் வேல்முருகனின் மகன் கண்ணன். "டேய், தனியா நான் வர்ற நேரமாப் பாத்து, முகத்துல துணியக் கட்டிக்கிட்டு சுத்துப் போட்டு அடிச்சுருக்காங்க, நான் போட்ட சத்தம் மட்டும் கேட்டு அய்யாக்கண்ணு ஆளக் கூட்டியாரலன்னா, என்ன உசுரோடவே பாத்திருக்க முடியாது, ஆனா, நீ என்னைக் கோவப்படாதன்னு சொல்ற?" என்று மேலும் சீறினார். "அப்பா, சரி, செல்லையா மாமா தான்னு" என்று கண்ணன் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும்போதே இடைமறித்து, "எவன்டா மாமன் உனக்கு? பிச்சுப்புடுவேன்" என்று வேல்முருகன் சொல்ல, கண்ணன் அமைதியானான். சற்று நேரம் எந்தச் சத்தமுமின்றி, யார் கையில் இருந்த கடிகாரத்தின் நொடி முள் நகரும் டிக் டிக் கேட்கத் துவங்க, மீண்டும் சற்று அமைதியாகப் பேசத் துவங்கினார் வேல

என்னைப்போல் ஒருவன் ஒரு காலத்தில் பூங்கா நகரம் என்று சொல்லப்பட்டுக் கொண்டிருந்த பெங்களூரின் ஒயிட்பீல்ட் சாலையின் போக்குவரத்து நெரிசலின் நடுவே எனது காரும் இருந்தது. என்னதான் காற்றுப்பதனி குளிர்க்காற்றை முகத்தில் அறைந்தாலும், வீணாகும் ஒவ்வொரு நொடியும் என்னுள்ளே பதட்டத்தை அதிகரித்துக் கொண்டிருந்தது. 'எங்கிருந்துடா இத்தனை பேரு வந்தீங்க?' என்று மனம் ஒரு புறம் சொல்லிக் கொண்டிருக்க, அதுவே மறுபுறம் 'டிஎல்லா இருந்த வரைக்கும் பைக்ல தானே வந்த, மேனேஜர் ஆனதும் கார் வாங்குனல்ல, உனக்கு இது  வேணும்' என்றது. அலைபேசியை எடுத்து ஜனாவை அழைத்தேன். இரு ட்ரிங்களுக்குப் பிறகு, அழைப்பை எடுத்த ஜனா "இளங்கோ, சொல்லுங்க" என்றார். "ஜனா, நான் செம்ம ட்ராபிக்ல மாட்டிக்கிட்டேன். Project testingலேந்து வந்துடுச்சா? Evening clientகிட்ட பேசணும். தெரியும்ல" "நான் நேத்தே testing teamக்கு அனுப்பிட்டேன். நான் followupனு கேட்டா ஏதோ மாமியாரைப் பாத்த மருமகளைப் போல மூஞ்சக் காட்டுறாங்க" சிரித்துக் கொண்டே, "நான் பாத்துக்குறேன், ஜனா" என்று அழைப்பைத் துண்டித்த

நூறு ஆயுசு - முடிவிலி தொலைவில் எங்கோ இடி இடித்துக் கொண்டிருக்க, மெல்லிய மழையின் ஓசை என் காதில் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது. மெல்ல என் கண்களை விழித்துப் பார்த்தேன். "செல்வம், முழிச்சுட்டியாடா?  ஓடக்கரையாத்தா, உனக்கு மாவிளக்கு போடுறேம்மா" என்று அம்மா அழத் துவங்கினார். பக்கத்து கட்டிலில் இருந்தவர்கள் என்னையும், அம்மாவையும் பார்க்க, மெல்ல எழுந்து அமர முயன்றேன். உடலெங்கும் வலி விரவியிருந்தது. எங்கெங்கோ கட்டுகள் போடப்பட்டிருந்தன. முதுகும், தோளும் விண்ணென்று வலித்தன.  "வேணாம்யா, படுத்துக்கடா, இவ்ளோ நேரம் இங்க தான் இருந்தாங்க அந்த நர்ஸம்மா, இப்பக் காணோம். நான் போயி டாக்டரைக் கூட்டியாரேன்" என்று எழப் போன அம்மாவைக் கையைக் காட்டி நிறுத்தி, "சங்கரு" எனக் கூற முயன்றேன்.  "என்னடா?" என்றார் அம்மா. "சங்கரு எப்படி இருக்கான்?" இப்போது தான் பேச்சு வந்திருந்தது. "அதோ மூனாவது பெட்டுல படுத்திருக்கானே. ரொம்ப நேரம் எல்லாம் என்னால தான் ஆச்சுன்னு அழுதுட்டே இருந்தான். அப்பா என்ன தான் சொன்னாலும் அவன் மனசு ஆறல, அப்படியே அழுதுட்டே தூங்கிட்டான்