ராம் வலைமலர்

வாழ்க்கை ஒரு வட்டம் - முடிவிலி "டேய் குமாரு, ஏதாவது கான்செப்ட் கிடைச்சுதாடா?" என்று கேட்டான் வெற்றி. 'நான் மட்டும் என்ன கான்செப்ட்டைப் பாக்கெட்லயா வச்சுக்கிட்டு சுத்திட்டு இருக்கேன்?' என்பது போல குமார் பார்ப்பதைக் கண்டு சிரித்தாள் அகல்யா. "ஏ, அகல்யா, உனக்கு சிரிப்பா இருக்கா? 200K subscribers தேத்தினது பெருசில்ல, அதை maintain செய்யுறது எவ்ளோ பெருசு தெரியுமா? புதுசா ஏதாவது கான்செப்ட் சொல்லுங்கன்னு சொன்னா, ஒருத்தன் முறைக்குறான், நீ சிரிக்குற? இன்னும் 3 நாளுல அடுத்த வீடியோ போடணும் தெரியும்ல" என்றான் வெற்றி. "டேய் வெற்றி, ஏன்டா கதறுற? நாம என்ன டிவி சீரியலா எடுக்குறோம். கரெக்டா வாரா வாரம் ஒரு எபிசோட் போடுறதுக்கு. எப்ப எடுக்குறோமோ, அப்பவே YouTubeல upload செய்யப்போறோம். அதை subscriber எப்ப வேணும்னாலும் பாத்துக்கப் போறாங்க, ஆனா, கான்செப்ட் புடிக்கணும்னு ஏதாச்சும் மொக்கையா குடுத்தா, உள்ளவனும் unsubscribe செஞ்சுட்டுப் போயிடுவாங்க" என்ற அகல்யா, சற்று குரலைத் தாழ்த்தி, "என்கிட்ட ஒரு ஐடியா இருக்கு" என்று இழுத்தாள். குமாரும், வெற்றியும்

முகிலன் மகிழ்ச்சி அண்ணாச்சி "தம்பி, எங்கய்யா போயிட்டு வர்ற?" வீட்டில் நுழைந்து கொண்டிருந்த முகிலனை அவனது அப்பா தங்கராசின் கேள்வி தடுத்து நிறுத்தியது. "பள்ளியோடம் லீவுதானப்பா, அதான் நெல்லடிக்கிற களத்துல கிரிக்கெட் வெளயாண்டு வர்றோம்." முகிலன் 7 வது ஊராட்சி ஒன்றிய நடுநிலைப்பள்ளியில் படிக்கிறான். அரையாண்டு விடுமுறை விட்டு இரண்டு நாட்கள் ஆகின்றது. "யாரோடய்யா வெளயாண்டுட்டு வர்ற?" "வெங்கடேசு, அருளு, வேலு, அப்புறம் குமரன்" குமரன் பெயரைச் சொன்னதும், தங்கராசின் குரல் மாறியது. "குமரனா? நம்ம வயலுக்குப் பக்கத்து வயல் வச்சிருக்க மாரிச்சாமி மவனா?" "ஆமா, அவன் மட்டும் இல்ல, என்கூட பள்ளியோடத்துல படிக்குற பசங்க நெறைய பேரு வந்திருந்தாங்க, ரொம்ப நாள் ஆச்சு, இப்படி வெளயாடி" "தம்பி, என்னடா இது? நமக்கும், அந்தக் குடும்பத்துக்கும் பேச்சு வழக்கு இல்லயே. ஏன்யா அவன் கூடல்லாம் வெளயாட்டு" என்று சொன்னபோதும் தங்கராசு பொறுமையாகவே சொன்னார். அவரின் குணமே அது தான். யாருடனும் அதிர்ந்து கூடப் பேசாதவர். ஒரே முறை தான் அவரு

உயிர்க்கொடை - முடிவிலி எனக்கே வியப்பா இருந்துச்சு, என்னோட மொபைலுக்கு, அதுவும் வாட்சப் குழுவில் இல்லாமல், எனக்கு நேரடியாக குறுஞ்செய்தி வந்திருந்ததைப் பார்த்து. அதுவும் பள்ளியில் என்னுடன் படித்த நண்பன் கதிர்வேலிடமிருந்து. 'உங்கள் நண்பர் குழுவில் அதுவும் பள்ளி நண்பரில் எத்தனை பேர் மருத்துவர் இருக்காங்க? அப்படியே இருந்தாலும், அவங்க உங்க கூட இப்ப தொடர்புல இருக்காங்களா?' இந்தக் கேள்விக்கு என்ன விடை வரும்னு எனக்கே தெரியும். கண்டிப்பா இல்லன்னு தான் விடை வரும். ஏன்னா, மருத்துவர்க்குப் படிக்கத் தொடங்கியதுமே பள்ளி நண்பர்கள் நம்மிடமிருந்து கொஞ்சம் விலகிடுவாங்க. அவங்களாக விலகவில்லைன்னா நாம விலகியிருப்போம். காலம் ஓடுற ஓட்டத்துல அடிச்சுட்டுப் போய்க்கிட்டு இருக்கோம். இதுல நண்பர்களுக்கு நேரம் ஒதுக்கமுடியல என்பது தான் கசப்பான உண்மை. சரி, சொல்ல வந்ததை விட்டு எங்கயோ போயிட்டேன் பாருங்க. 'Hi da, டாக்டர் வேந்தன், எப்படிடா இருக்க? Call me when you are free'  இது தான் எனக்கு வந்திருந்த குறுஞ்செய்தி. 'நல்லா இருக்கேன்' என்று எழுதி அனுப்பிவிடலாம் என்று நினைத்தேன். இ

டிங் டங்... - முடிவிலி அதுவரை ஓடிக்கொண்டிருந்த மின்விசிறி நின்றதும் தூக்கம் கலைந்தாலும், படுக்கையிலிருந்து எழுந்திருக்க மனமில்லாமல் படுத்திருந்தேன். 'அதிகரித்துக் கொண்டே போகும் மின் தேவையின் காரணமாக, சென்னையின் ஒவ்வொரு பகுதியிலும் காலை அரை மணிநேரம், மாலை அரை மணி நேரம் கட்டாய மின்தடை' என்று அறிவிக்கப்பட்ட நாளிலிருந்து எனது அலைபேசியில் alarm வைத்ததே இல்லை. மின்விசிறி நின்றால் தூக்கம் கலைந்துவிடும் நிலைக்கு நான் மட்டும் என்ன விதிவிலக்கா? ஓடாது நின்று கொண்டிருந்த மின்விசிறியில் படிந்திருந்த தூசியை வெறித்துப் பார்த்தபடி படுத்திருந்த என்னைத் திரும்ப வைத்தது அந்த 'டிங் டங்' என்ற ஒலி. எனது அலைபேசியின் குறுஞ்செய்தி ஒலி. எடுத்துப் பார்த்தேன். என்னுடைய பள்ளிக்கால நண்பன் மணியன். மூன்று தெரு தள்ளிதான் அவனுடைய வீடு. பள்ளிப்படிப்பு முடிந்ததும், வெவ்வேறு கல்லூரி, பின்னர் வேலையின் காரணமாக வெவ்வேறு ஊர் என எங்கெங்கோ சுற்றித் திரிந்து மீண்டும் கூடடைந்த பறவையாக இங்கு வந்து சேர்ந்த நான், இப்போதெல்லாம் நினைப்பதுண்டு, 'பக்கத்தில தான் இருக்கான் ஆனா ஆண்டுல ரெண்டு முறை இவனைப் பாக்

பார்த்தால் பேசுவானா? - முடிவிலி 'ஆகா, அது அருணே தான். பாத்தா பேசுவானா?' என் மனம் என்னிடம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது. **** 6 ஆண்டுகளுக்கு முன்... பள்ளியின் முதல் பொதுத்தேர்வான பத்தாம் வகுப்பில் தேர்வாகியிருந்தாலும், சில நட்புகள் படிப்பைத் தொடர முடியாமல் விலகியிருந்தனர். சிலர் வேறு பள்ளியில் இருந்து புதிதாய் வந்து சேர்ந்திருந்தனர். அப்படி ஒரு உயர்நிலைப்பள்ளியில் இருந்து மேல்நிலைப்பள்ளியான என் பள்ளியில் வந்து சேர்ந்தவர்களில் ஒருவன் அருண். சில நாட்களில் என் சிறந்த நண்பனாகப் போகிறான் என்று எனக்குத் தெரிந்திருக்கவில்லை. பதினொன்றாம் வகுப்பு துவங்கிய சில நாட்களில் யாரோடும் பேசாமல் அமர்ந்திருந்தான் அருண். புதிய பள்ளி, புதிய  மாணவர்கள், புதிய சூழ்நிலைக்குப் பொருந்திப் போக அவனுக்கு முடியவில்லை. நான் தான் அவனிடம் சென்று முதலில் பேசினேன். "அருண்" "..." "அருண் தானே?" "ம், ஆமா" "அப்பாடா, நீ பேசுவியோ மாட்டியோன்னு நெனச்சேன். ஏன்டா யாரு கூடயும் பேசாம உட்காந்திருக்க?" எடுத்ததும் உரிமையோடு நான் பேசியது

பின்நோக்காச் சொல் - முடிவிலி 'நல்ல வேளை, புதுசா வந்துருக்கிற இஞ்சினியர் தமிழ் தான். முன்னாடி இருந்த எஜிப்சியன் மாதிரி தொல்லை குடுக்க மாட்டாரு' என்று நினைத்துக் கொண்டான் கதிர்வேலன். கதிரின் அனலில் தகிக்கும் பாலைநாட்டில் கடலின் ஓரம் அமைந்திருந்த மின் நிலையத்தில் Senior Instrument Technician ஆக இருக்கும் கதிர்வேலன் தனது  குழுவிலேயே நன்கு வேலை தெரிந்தவனாக இருந்தான். அவனது குழு இரு மலையாளிகள், இரு தமிழர்கள், ஒரு பாகிஸ்தானி,  ஒரு வங்காளி என பல்வேறு இடங்களைச் சேர்ந்தவர்களைக் கொண்டிருந்தது. அனைவரின் மனதிலும் புதிதாக வரப்போகும் பொறியாளர் எப்படி இருக்கப் போகிறார் என்பது தான் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. "Good morning all, I am Dilip" என்றார் புதிதாய் வந்த பொறியாளர். அனைவரும் தங்களை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டனர். திலிப், ஒவ்வொருவரின் பெயரையும், ஊரையும் கேட்டுக் கொண்டார். திலிப்பின் கட்டுப்பாட்டில் இருக்கும் இந்தக் குழு, கடல்நீரைக் குடிநீராக மாற்றும் உவர்நீக்கு நிலையத்தின் எட்டு அலகுகளில் இருக்கும் கருவிகளின் பராமரிப்பு பணிக்குப் பொறுப்பு. திலிப் கூறினார், "இப்ப ந