தாய்மண் - தமிழாக்கம் (Home - Tamil Translation of Warsan Shire Poem)

அகதி வாழ்வின் வலிகளை 

வெளியில் இருந்து பார்ப்பதற்கும், 

பட்டறிந்து வலியின் உச்சத்தில் 

கண்ணீர் காய்ந்த கண்களொடு - 

குருதி தோய்ந்த காயங்களொடு -

ஏளனங்கள் வாழ்வின் அங்கமாக 

மாறிவிட்டதை ஏற்றுப் பிழைத்தலைச் 

சொல்வதற்கும் உள்ள வேறுபாடுகளை

உணர்ந்தேன் வார்சன் ஷைரின் வரிகளில்...

தமிழாக்கத்தில் பொருள் சிதையவில்லை எனவே நினைக்கிறேன்... நீங்கள் படித்துக் கூறவும்...

,

தாய்மண் - வார்சன் ஷைர்

யாரும் தாய்மண்ணை விட்டுச் 

செல்வதில்லை...

அது திமிங்கிலத்தின் வாயாக இல்லாதவரை...

நீ மட்டும் ஓடுகிறாய்

சொந்த மண்ணின் எல்லை வரை

மொத்த ஊரும் பின் வருகிறதே...

உன்னண்டை வீட்டார் உனைவிட 

வேகமாய் ஓடுகின்றனர்...

மூச்செரிந்து வெந்திறங்குகிறது

அவர்களின் தொண்டைக்குழியில்...

உன்னுடன் பள்ளியில் பயின்றவன்

முதல் முத்தமிட்ட காதலன்

அவனைவிடப் பெருந் துப்பாக்கியேந்தித்

துரத்தி வருகிறான்...

நீ தாய்மண்ணை விட்டுப் போகிறாய்.

அது உன்னைத் தங்க அனுமதிக்காதபோது...

யாரும் தாய்மண்ணை விட்டுச்

செல்வதில்லை...

அது உன்னைத் துரத்தாதவரை

காலடியில் நெருப்பு

வயிற்றுப்பசியில் கொதித்த குருதி

இதைச் செய்வாய் எனவெப்போதும்

நினைத்திருக்க மாட்டாய்...

சுழலும் வாள் உன் கழுத்தை 

மிரட்டும் வரை...

அப்போதும் மூச்சினில் நாட்டுப்பண்

தாங்கிச் செல்கிறாய்...

விமான நிலையக் கழிவறையில்

கடவுச்சீட்டைக் கிழிக்கிறாய்

விழுங்கிய காகிதம் தொண்டையில்

சிக்க விழிந்தழுகிறாய்...

மீண்டும் இந்த மண்ணுக்குத் திரும்பமாட்டேன்

என முடிவோடழுகிறாய்...

நீங்கள் ஒன்றை விளங்கிக் 

கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது...

யாரும் தம்பிள்ளைகளை ஓடத்தில்

ஏற்றி அனுப்புவதில்லை...

நீர் நிலத்தை விடப் பாதுகாப்பானது

என்றுணரும் வரை...

யாரும் கைகள் காய்த்துப்போய் எரியும்வரை

ரயில்பெட்டியின் அடியில் தொங்கிச்

செல்தை விரும்புவதில்லை...

யாரும் இரவு பகலாய் ட்ரக்குகளின்

வயிற்றில் வாழ்வதில்லை...

வெறும் செய்தித்தாள் உண்டுப்

பிழைப்பதில்லை...

கடக்கும் தொலைவு பயணத்தை விடச்

சிறந்ததென எண்ணும் வரை...

யாரும் முட்வேலிகளின் கீழ் தவழ்ந்து கடப்பதில்லை...

யாரும் தாங்கள் அடித்து அவலப்படுத்துவதை 

விரும்புவதில்லை...

யாரும் அகதி முகாம்களை - 

உடல் காயங்களின் வலியினைச் சோதிக்காத 

நிர்வாணச் சோதனைகளை -

சிறைச்சாலைகளைத் தேர்ந்தெடுப்பதில்லை...

சிறை எரியும் நகரை விடப் 

பாதுகாப்பானதாக இருக்கிறது...

மேலும், ஒரு சிறைக் காவலன்

தந்தை வயதுள்ள ஒரு வண்டிக்கூட்ட ஆண்களை விடச் சிறந்தவனாகிறான்.

யாராலும் தாங்க முடிவது கடினம்...

யாராலும் ஒத்துழைப்பது கடினம்...

யார்க்கும் அவ்வளவு தடித்த தோலிருப்பதில்லை...

"கருப்பர்களே வெளியேறு"

"அகதிகளே"

"அழுக்கு வந்தேறிகளே"

"காப்பிடம் கேட்போரே"

"நமது நாட்டின் வளத்தை உறிஞ்ச வந்துவிட்டனர்,

கைகளேந்திப் பிச்சை கேட்டு"

"நாற்றம் பிடித்தோர்"

"காட்டுவாசிகள்"

"அவர் நாட்டைக் கெடுத்துவிட்டு

இந்த நாட்டைச் சுரண்ட வந்து விட்டனர்"

இந்தச் சொற்கள் - ஏளனப்பார்வைகள்

ஏன் எமையொன்றுஞ் செய்வதில்லை...

விழும் அடி கரங்கள் பிய்த்தெறியப் 

படுவதைவிட மென்மையானதாகத் தோன்றலாம்...

அல்லது சொற்கள் பதினான்கு பேர்கூடிக்

கால்களுக்கு நடுவேப் புணர்வதை விட

மிருதுவானதாக இருக்கலாம்...

அல்லது ஏளனங்களின் வலி எளிதானது

உங்கள் இடிந்த வீட்டினை விட

உங்கள் ஒடிந்த எலும்புகளை விட

உங்கள் குழுந்தையின் சிதைந்த உடலை விட...

நான் தாய்மண் திரும்ப விழைகிறேன்

ஆனால் அது திமிங்கில வாயாகவே இருக்கிறது...

அது துப்பாக்கியின் குழலாக இருக்கிறது...

யாரும் தாய்மண் விட்டுச் செல்வதில்லை

அது கரைவரைத் துரத்தாத வரை

அது வேகமாக ஓடு 

என மிரட்டாத வரை

உனதாடைகளை அவிழ்த்து விட்டுப்போ 

என்று சொல்லாத வரை

பாலையில் ஊர்ந்து செல்

என கட்டளையிடாத வரை

கொடுங்கடலில் தள்ளி

விடாத வரை...

மூழ்கு

பசித்திரு

பிச்சையெடு

மானம் மறு

உயிரோடிருத்தலே முதன்மை...

யாரும் தாய்மண் விட்டுச் செல்வதில்லை...

அது வியர்வை தோய்ந்த குரலாக மாறி

உன் செவியில் ஒலிக்காத வரை

அது சொல்கிறது...

"விட்டுச் செல்...

என்னை விட்டு ஓடிப்போ...

நான் என்னவாக மாறிவிட்டேன்

எனவெனக்கேத் தெரியவில்லை...

ஆனால், எனக்குத் தெரியும்

என்னை விட எவ்விடமும்

உனக்குப் பாதுகாப்பானதே..."

- வார்ஸன் ஷைர் (Warsan Shire)

(தமிழில்: கணபதிராமன்)