ராம் வலைமலர்

  திகழொளி - முடிவிலி அ மர்ந்திருந்த மக்கள் எழுந்து, ஏறைக்கோனுக்கு வாழ்த்து சொல்லி மெல்லக் கலையத் துவங்கினர். தலைமைக் காவலர் கடம்பர் தன் காவற்படையிடம், கயிற்றால் கட்டப்பட்ட இருவரையும் சிறைக்கு அழைத்துச் செல்லப் பணித்தார். மன்னரிடம் நின்று பேசிக் கொண்டிருந்த மாடன், நடப்பதெல்லாம் நனவா என நம்பாதவனாய்த் தன்னைத் தானே கிள்ளிக் கொண்டான். அதைக் கவனித்த ஏறைக்கோன், சிரித்துக் கொண்டே, "உண்மையா எனக் கிள்ளிப் பார்க்கிறாயா? இன்னும் நம்பவில்லை எனில் என்னைத் தொட்டுப் பார்" எனக் கையை நீட்டினார். "நம்புறேன் மன்னா, நம்புறேன்" என்ற மாடன், அழைத்துச் செல்லப்படும் இருவரையும் பார்த்தபடி, "மன்னா, இதெல்லாம் உங்ககிட்ட கேக்கலாமான்னு தெரியல?" என்று இழுத்தான். "நாட்டையே காத்துக் கொடுத்திருக்கிறாய், என்ன கேட்க வேண்டும், கேள் மாடன்" என்றார் ஏறைக்கோன். சொல்லத் துவங்கினான் மாடன். **** வ ழக்கம் போல் அன்றும் ஏறைக்கோனின் அரசவை மன்றம் கூடியது. காலையில் கோயிலின் வாயிலில் நிகழ்ந்தவை அமைச்சர்கள் உள்ளிட்ட அவையில் குழுமியிருந்த அனைவரின் பேசுபொருளாக இருந்தமையால், புரியாத ஒரு மெல்லிரைச்சலில்

  அந்தக் காசு  - முடிவிலி "என்ன ரைட்டரே, மாலை எல்லாம் வாங்கி வச்சுட்டீங்க போல, எல்லாரும் வந்தாச்சா? இல்ல, எப்பவும் போல நைட் டூட்டி காலையில முடிஞ்சுதுன்னு போய்ட்டாங்களா?" என்று சொல்லிக் கொண்டே காவல் நிலையத்துக்குள் வந்த தலைமைக் காவலர், அவர் இருக்கையில் வந்து அமர்ந்தார். அவர் இருக்கைக்குப் பின்னே இருந்த அறை, கூட்டிப் பெருக்கி புதிய அறையாக மாறியிருந்தது. அறையின் அடுக்குகளில் பல கோப்புகள் அடுக்கப்பட்டு இருந்தது. மெதுவாகச் சுற்றிக் கொண்டிருந்த மின் விசிறியின் கீழே இருந்த 'ட' வடிவ மேசையில், ஒரு புறம் இருந்த கணிப்பொறியின் விசைப்பலகையும், திரையும் இப்போது தான் துடைக்கப்பட்டிருந்தது.  தலைமைக் காவலர் தனது இருக்கைக்கு முன் இருந்த உள்சிறையின் கதவுக்கம்பிகளின் ஊடே பார்த்துக் கொண்டிருக்க, "ஐயோ சார்" "ஆ...." "அம்மா..." என்ற ஓசை அவர் காதில் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தன. விருட்டெனப் பாயும் உருண்ட கழிகளின் ஓசை அவர் செவியை நிறைத்தது. வலியில் துடிப்பவர் கதறலும், அவர்மீது ஊற்றப்பட்ட தண்ணீரின் ஓசையும்... 'டக்' என்ற ஓசை அவர் முன் இருந்த மேசையின் மீதிருந்து எ

வஞ்சகன் - முடிவிலி (ஏறைநாடு கதை: 5) “டேய் மாடா, எங்கேடா போய்த் தொலைஞ்சே, வண்டி மாட்டைக் காத்தாலேயே வண்டியில பூட்டி வைக்கிறதில்லயோ? சோம்பேறிக் கழுத, மாடு வர்ற வரை நாங்க நின்னுண்டு இருக்கணுமா?” என்று சுப்ரமணியர் பொரிந்து கொண்டிருக்க, அவரது பதினைந்து வயது மகன் சேகரன், கீழே பார்த்தபடி மாடுகளின் கயிற்றைச் சேர்த்துப் பிடித்து இழுத்து வந்து கொண்டிருந்த மாடனைக் காட்டி, “இதோ வந்துட்டான்பா, செவுட்டு மாடன்” என்று சொல்லிச் சிரித்தான். "ம்ம்ம், என்ன சிரிப்பு" என்று சேகரனை அதட்டிவிட்டு, மாடன் வந்த திசையில், "மாடா, டேய் மாடா, உன்னாண்ட தான்டா பேசிண்டிருக்கேன், பகவானே என் பிராணன் இவாகிட்ட கத்தியே போறதே" என்று கத்த, கீழேயே பார்த்து வந்த மாடன், சுப்ரமணியரின் காலைப் பார்த்ததும் நிமிர்ந்து பார்த்த நொடி, உடலைச் சுருக்கிக் குனிந்து, "சாமீ" என்றான். "செவிட்டுப் பயலே, உடனே வண்டியப் பூட்டு, கோயிலுக்குப் போகணும்" என்று வண்டியை நோக்கிக் காட்ட, மாடனும் வண்டியைப் பார்த்து, "சரிங்க சாமி" என்று தலையசைத்தான். வண்டியின் நுகத்தடியைத் தன் கையால் தூக்கிப் பிடிக்க, நன

  இன்மையின் குரல் - முடிவிலி ஏப்ரல் 2, 2015 "டேய் செல்வா, என்கிட்ட முதன்முதலா இங்க வச்சு தான் உன் காதலைச் சொன்ன, நீ எப்ப சொல்லுவன்னு நானும் காத்திருந்து இங்க தான் உன்னக் கட்டிப்பிடிச்சு நானும் ஒத்துக்கிட்டேன். இனி ஒவ்வொரு ஏப்ரல் ரெண்டாம் தேதிக்கும் நாம இங்க வரணும், சரியா?" என்ற தேன்மொழியின் சொற்கள் செல்வத்தின் செவிகளில் ஒலித்துக் கொண்டிருக்க, அவனது விழிகள் நிறைந்து வழியத் தொடங்கியிருந்தன. கடந்த நான்கு ஆண்டுகளாகத் தொடர்ந்து சென்று கொண்டிருந்த அந்த இடத்திற்கு, தேன்மொழி இல்லாமல் தனியாகப் போக வேண்டுமா என்று படுக்கையிலே அசையாது வழியும் விழிநீரைத் துடைக்காமல் படுத்தபடியே இருந்தான் செல்வம்.  ஒவ்வொரு முறை கண்ணிமைக்கும் பொழுதும், தேன்மொழியின் scooty வேகமாக வந்த innovaவில் மோதுவதும், ambulanceல் குருதித் தீற்றலோடு அசையா உடலாய்த் தேன்மொழி ஏற்றப்படுவதும், Bombay Group Blood கிடைக்காமல் பல இடங்களுக்குச் சென்று விசாரித்ததும், அம்பத்தூரில் ஒரு donor இருக்கார்னு தெரிஞ்சு அவரைக் கூப்பிடச் சென்று கொண்டிருந்த நேரத்தில் அவனுக்கு வந்த அழைப்பு தேன்மொழியின் இழப்பைத் தெரிவித்ததும், காட்சிகளாக நிழலாட