ராம் வலைமலர்

நோன்பு தீபாவலி என்றாலே பட்டாசு, புத்தாடை என்றிருந்த அந்த சிறுவயது நினைவு மனதில் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. காலையிலேயே புதுத்துணியிலிருந்து பட்டாசு வரை படையலில் வைத்து கும்பிட்டு விட்டு, தலைக்கு எண்ணெய் வச்சு குளிச்சு, புத்தாடை போட்டு, புது முறுக்கு, சுழியத்தை எடுத்துக் கொண்டு, பட்டாசு வெடித்து யார் வீட்டு முன்னால் அதிக குப்பை சேருமென்று போட்டி போட்டு வெடித்துக் கொண்டிருந்த அந்த சிறுவயதில் எனக்குத் தெரியாது... ஒவ்வொரு தீபாவலியிலும், அம்மா சாப்பிடுவதே இல்லை என்று... லட்சுமி வெடி, குருவி வெடி, அணு குண்டு என எல்லாம் வெடித்து முடித்த பிறகு, கடைசியில் ஊசிப்பட்டாசுக்கு மாறி இருப்போம். அப்பா புதுவேட்டி வெள்ளைச் சட்டையில் சாய்வு நாற்காலியில் அமர்ந்து, தொலைக்காட்சி சிறப்பு நிகழ்ச்சி பார்த்துக் கொண்டிருப்பார். தீபாவலி அன்றும் எங்களுக்குச் சமையல், புது பலகாரம், இதெல்லாம் போக நோன்புக்கு அதிரசம் என நாள் முழுதும் அம்மாவுக்குச் சமையலறையிலேயே நேரம் போகும். அம்மா கையில் ஒரு கயிறு கட்டியிருப்பாள். மஞ்சள் நூலில் சிகப்பு முடிச்சு போட்டது போன்ற கயிறு...  "என்னம்மா கயிறு இது...?" எனக் கேட்டா

இருமை வகை இருமை வகைதெரிந்து ஈண்டறம் பூண்டார் பெருமை பிறங்கிற்று உலகு. (23) சுந்தர்... நான் அவனைப் பற்றி சொல்லியே ஆக வேண்டும். சில நேரம் அவனைப் போல இந்த உலகத்தில் யாரும் இருக்க முடியுமா என்று தோன்றும். அவனைச் சுற்றியுள்ளவர்கள் பலரும் அவனிடம் தன் துயரங்களை - சிக்கல்களை - இடர்களைச் சொல்லி இருப்பார்கள். எல்லா சிக்கல்களுக்கும் அவனிடம் விடை இருக்குமா? அவனுக்கே தெரியாது. ஆனால், விடை தேடி வந்தவர்கள் எப்படியும் ஒரு நிம்மதியோடு செல்வார்கள்... அது தான் சுந்தர். ஒரு நாள் அவனிடம் கேட்டே விட்டேன். "டேய், சுந்தர்... உன்ன பாத்தா செம்ம பொறாமையா இருக்கு மச்சான்..." சுந்தர் முகத்தில் எப்போதும் இருக்கும் புன்னகை... கண்ணை மட்டும் சுருக்கிப் பார்த்தபடி, " ஏன்டா அப்படி சொல்ற...?" "ஏன்னா…. நீ எப்பவும் மகிழ்ச்சியா இருக்க...? காசு பணம் பத்திகூட நீ கவலைப்பட்டு பாத்ததில்ல... உன்னை மாதிரி நிறைய பேர எனக்கே தெரியும். ஆனா, நீ உன்கிட்ட இருக்குற மகிழ்ச்சிய மத்தவங்களுக்கும் தந்துகிட்டு இருக்க...? எப்படிடா உன்னால இப்படி இருக்க முடியுது..." "நீயே பதில் சொல்லிட்டு நீயே கேள

அனைவருக்கும் வணக்கம். என்னை நீங்கள் அனைவரும் அறிவீர்கள். நான் உங்கள் ஒவ்வொருவரின் வாழ்வையும் தொட்டுச் செல்கிறேன். நானின்றி அமையாது இவ்வுலகு. ஒவ்வொரு மொழியிலும் எனக்கு வெவ்வேறு பெயர்கள் உண்டு. என்னுடைய ஒவ்வொரு வடிவத்திற்கும் கூட வெவ்வேறு பெயர்கள் உண்டு. அத்தனை வடிவங்களிலும் எனக்குப் பிடித்த வடிவம் மழை. குழந்தையும் தெய்வமும் குணத்தால் ஒன்று என்பார்கள் - அப்பேர்ப்பட்ட குழந்தைகளுக்கு எனது மழை வடிவத்தில் தான் எவ்வளவு பெருமகிழ்ச்சி! இந்த ஒரு காரணம் போதும், எனக்குப் பிடித்த என் வடிவம் மழை என்பதற்கு. இல்லையா? உங்களுக்கு ஒரு கதை சொல்லட்டுமா? எனக்குத் தெரிந்தவர்களில், என்னை மிகவும் நம்புகிறவர்களுள் ஒருவன், கருப்புசாமி. தனக்குத் தெரிந்த ஒரே வேலையை உயிரைக் கொடுத்து செய்பவன். உலகம் நன்றாக உண்பதற்காக மண்ணில் புரள்பவன். நிறைய நிலம் வைத்து, ஆண்டுக்கு ஆயிரக்கணக்கில் இலாபம் ஈட்டுபவன் அல்ல, ஐம்பது குழி நிலத்தைப் போக்கியம் எடுத்து உழவு செய்பவன். உழவன். அவனுடையது அழகான சிறிய குடும்பம். அவன் மனதையும், நிலையையும் புரிந்து கொண்டு அதற்கேற்ப வாழ்க்கையமைக்கும் அவன் மனைவி - தேன்மொழி, கவிதையாய்க் கொஞ்சு

இன்று வாழ்வின் எல்லா நாளையும் போல கடத்தி விடலாம் என்றே நினைத்திருந்தேன். ஆனால், காலையில் எழுந்ததில் இருந்தே, என்னையே அறியாமல் ஒரு இனம்புரியா உணர்வு என்னை ஆட்கொண்டிருந்தது. நான் தமிழ்ச்செல்வன்... என்னோட அப்பா அம்மா எப்படி இந்த பெயர் வைத்தார்கள்... அவர்களுக்கு நான் என்னவாக வருவேன் என நான் பிறக்கும் போதே தெரிந்திருந்ததா...?? "தமிழ், காபி... ஒரு அஞ்சு நிமிசத்துல இட்லி ரெடி ஆயிடும்..." என்று என்னோட கையில காபி குவளையைக் கொடுத்துட்டுப் போகிறாளே...? இவள் தான் வளர்மதி. என் மனைவி. என்னை முழுதும் புரிந்தவள். கையில் கொடுத்திருந்த காபியின் சூடு, ஆவியாக காற்றில் கரைந்து கொண்டிருக்க, நான் ஆவிக்கும், காற்றுக்கும் இடையே ஆன ஏதோ ஒரு புள்ளியில் நோக்கியபடி, அப்படியே அமர்ந்திருந்தேன். சிறிது நேரத்தில் உள்ளே இருந்து "இட்லி ரெடி..." என்று வந்தவள், கையில் அப்படியே இருந்த காபியையும், சிலை போல் அமர்ந்திருந்த என்னையும் பார்த்து, அருகில் வந்து என் கையருகே நின்று, "தமிழ்..." என்று கைகளைப் பிடித்தாள்.  "சொல்லும்மா..." என்றேன், எங்கோ இருந்த நினைவின் கயிறு அறுந்தவனாக.