குளிர் சதை - Cold Flesh - சாதத் ஹசன் மண்ட்டோ (தமிழாக்கச் சிறுகதை)

குளிர் சதை (Cold Flesh)

-ஸாதத் ஹஸன் மண்ட்டோ

(Saadat Hassan Manto)

ஈஷர் சிங் அறைக்குள் நுழைந்ததும், கல்வந்த் கௌர் படுக்கையிலிருந்து எழுந்தாள். அவளுடைய கூரிய கண்கள் அவனை உற்றுப் பார்த்தன. ஈஷர் கதவை அடைத்தான். நேரம் நள்ளிரவைத் தாண்டியிருந்தது. ஒரு புரியாத அச்சமூட்டும் அமைதி அந்த நகரத்தையே பற்றிக்கொண்டது போலிருந்தது.

கல்வந்த் கௌர் கட்டிலில் கால்களை சம்மணமிட்டு அமர்ந்தாள். ஈஷர் சிங் தன்னுடைய மனத்திலோடும் புதிர்களை - அவனுடைய கதையைச் சொல்லிக்கொண்டிருக்க வேண்டியவன், கையில் ஒரு கத்தியைப் பற்றிக் கொண்டு நிற்கிறான். சில நொடிகள் அமைதியாக, அந்த இரவின் ஒலியின்மைக்குப் போட்டியாய்க் கழிந்தன. வெறுப்பூட்டிய அந்த அமைதியை கல்வந்த் கௌர் கலைத்தாள். படுக்கையின் நுனி வரை வந்து அமர்ந்தவள், தன் கால்களை ஆட்ட கால் கொலுசுகள் சிணுங்கின. ஈஷர் சிங் அப்போதும் ஒன்றும் பேசாமலே நின்றிருந்தான்.

கல்வந்த் கௌர் நல்ல உடல்வாகுள்ள பெண், அகன்ற இடுப்பு, பெரிய பரந்த மார்பு, கூரிய விழிகள், சாம்பல் நிறத்தில் சற்று பெரிய உதடுகள்... அவளுடைய தாடையின் வடிவமே அவள் வலிமையான பெண் என்பதை உறுதிபடுத்தியது.

தன்னுடைய நிமிர்ந்திருந்த தலையை சற்றே தாழ்த்தி, ஈஷர் சிங் அறையின் மூலையில் ஏதும் பேசாமல் நின்றிருந்தான். கத்தியைப் பற்றியிருந்த அவனுடைய கை நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது. அவன் உடலைப் பார்க்கும் போது, அவன் கல்வந்த் கௌர் போன்ற பெண்ணுக்குப் பொருத்தமானவன் என யார் வேண்டுமானாலும் சொல்லிவிடலாம்.

கல்வந்த் கௌர் மீண்டும் ஆட்கொண்ட அமைதியைத் துரத்தினாள், இம்முறை பேச்சாக. ஆனால், "ஈஷர் டார்லிங்" என்ற சொற்களை மட்டுமே அவள் உதிர்க்க நேர்ந்தது. ஈஷர் சிங் அவளின் குத்திக் கிழிக்கும் கூரிய கண்களின் சூட்டைத் தாள முடியாமல், அந்த பக்கமாய்த் தன் பார்வையைத் திருப்பினான்.

"ஈஷர் டார்லிங்" கல்வந்த் கௌர் கீச்சிடும் குரலில் குழைந்து, பின் தன் குரலைச் சரி செய்து "இத்தன நாளா எங்க இருந்த?" என்றாள்.

"எனக்குத் தெரியல" ஈஷர் தன் வறண்ட உதடுகளில் நாவால் தடவிக் கொண்டான்.

"என்னடா பதில் இது?" கல்வந்த் கௌர் சற்று கோபமாகவே.

ஈஷர் சிங் தன் கையில் இருந்த கத்தியைக் கீழே போட்டுவிட்டு, படுக்கையில் வீழ்ந்தான். அவன் சில நாட்களாக உடல் நலமின்றி இருந்தது போல் இருந்தது. கல்வந்த் கௌர் முழுவதும் ஈஷர் சிங் நிறைந்து கிடக்கும் படுக்கையைப் பார்த்தாள். அவனை நினைத்து உள்ளத்தில் வருத்தம் நிறைய, "என்னடா ஆச்சு, உனக்கு என்ன ஆச்சு, டார்லிங்?" அவனுடைய நெற்றியைத் தன் உள்ளங்கையால் தடவியபடி, அன்போடு கேட்டாள்.

அதுவரை கூரையை வெறித்திருந்த ஈஷர் சிங், கல்வந்த் கௌரைப் பார்த்தான். அவனுக்கு மிகப் பிடித்த - பழக்கமான - ஒவ்வொரு வரிகளும் நெட்டுருவான கவிதை போன்ற கல்வந்தின் முகத்தைத் தடவிய படி, "கல்வந்த்" என்றான். அவன் குரலில் வலி நிறைந்திருந்தது. கல்வந்த் கௌர் அவனை இறுக்கக் கட்டியணைத்து, முத்தமிட்டு, "சொல்லுடா" என்றாள். ஈஷர் தன் தலைப்பாகையை கழற்றிவிட்டு, உறுதுணைக்கு ஏங்குபவனாக கல்வந்த் கௌரைப் பார்த்தான். தன்னுடைய தலையை அசைக்க, அவனுடைய நீண்ட முடி திறந்து விழுந்தது. கல்வந்த் அவனுடைய முடியைக் கோதிய படி, மீண்டும் கேட்டாள் "எங்கடா போன இத்தனை நாளா?"

"பாட்டி வீட்டுக்கு..." என்று சொன்னபடி, தன் கையை அவள் மார்பில் படரவிட்டான்.

"வாஹே குருவின் மீது ஆணையாக, நீ செம்ம பொண்ணு" என்றான். படர்ந்த அவனது கையைச் செல்லமாகத் தட்டிவிட்டு, "என் மேல ஆணையா சொல்லு, எங்க போன? ஊருக்குப் போனியா?"

"இல்ல" தனது முடியை எடுத்து, கொண்டையாய் இட்டபடி சொன்னான் ஈஷர்.

"ஊருக்குப் போயி, நிறைய பணத்தைக் கொள்ளையடிச்சுட்டு, இப்ப எங்கிட்ட சொல்லாம மறைக்கிற..." கல்வந்த் கௌர் சலிப்புடன்.

"நான் உன்கிட்ட பொய் சொன்னேன்னா, நான் என் அப்பாவோட பையன் இல்ல"

கல்வந்த் சில நொடிகள் பேச்சற்றிருந்தாள். திடீரென சத்தமாக வெடித்தாள். "ஆனா, என்னால உன்ன புரிஞ்சுக்க முடியல. அன்னிக்கு என்ன நடந்துச்சுன்னு புரிஞ்சுக்கவே முடியல. என்னோட நல்லாத்தான் படுத்துக்கிட்டு இருந்த... நீ கொள்ளையடிச்சு வந்த நகையெல்லாம் எனக்கு போட்டு விட்ட... என் மேலே எல்லா எடத்திலயும் முத்தமிட்ட... திடீர்னு எழுந்து, சட்டைய மாட்டிட்டு கிளம்பி போயிட்ட...!"

ஈஷர் திடீரென முகம் வெளிறிப் போனான். அதைக் கவனித்த கல்வந்த் "ஈஷர் கண்ணா, இங்க பாரு, வாஹே குரு மேலே ஆணை, ஏதோ ரொம்ப தப்பா இருக்குன்னு எனக்குத் தோணுது. ஏதாவது சிக்கல்ல மாட்டிகிட்டியா?"

"ஒண்ணும் தப்பா இல்ல... ஒரு சிக்கலும் இல்ல... உண்மையா சொல்லுறேன்..." ஈஷரின் சொற்களில் உயிரே இல்லை. இப்போது கல்வந்த் கௌர் இன்னும் ஐயமுற்றாள். தன்னுடைய உதடுகளை இறுக்கமாக வைத்துக் கொண்டு, தான் கூறும் ஒவ்வொரு சொற்களையும் அழுத்திக் கூறினாள் "என்னடா ஆச்சு உனக்கு? எட்டு நாளுக்கு முன்னால இருந்த ஈஷர் இல்ல நீ"

யாரோ தன்னைத் தாக்கியது போலுணர்ந்த ஈஷர், கட்டிலை விட்டு எழுந்து நின்றான். தனது வலியக் கையினால் கல்வந்த் கௌரைப் பற்றிப் பிடித்திழுத்த ஈஷர், தன் கைகளை அவள் உடலெங்கும் பரவவிட்டான்.

"செல்லம், அதே பழைய நான் தான்... நீயா நானான்னு தெரியாத அளவுக்குக் காத்தே போகக் கூட முடியாம உன்ன இறுக்க கட்டிப்பிடிக்கப் போறேன்... அப்பத் தெரியும், நான் பழைய ஈஷர் தான்னு..."

கல்வந்த் கௌர் எதிர்ப்பு காட்டவில்லை ஆனால், மேலும் கேட்டாள் "ஆனா, அன்னிக்கு இரவு என்ன ஆச்சு?"

"பாட்டிக்கு உடம்பு சரியில்ல... ஜுரம்..."

"அப்ப நீ சொல்லப் போறதில்ல...?"

"சொல்றதுக்கு ஒன்னுமேயில்லயே...?"

"இப்படியே உன் கையால என்ன எரிச்சிடு, ஆனா பொய் சொல்லாதே...!"

ஈஷர் சிங் அவனுடைய கையால் அவள் கழுத்தைச் சுற்றி வளைத்து, தன்னுடைய உதட்டினை அழுந்த அவளது இதழில் பொருத்தினான். அவனுடைய மீசை முடிகள் அவளது நாசித்துளையில் நுழைந்திருந்தன.

"ஹ...ச்ச்ச்ச்...." கல்வந்த் சத்தமிட்டுத் தும்ம, இருவரும் சிரிக்கத் துவங்கினர். தன்னுடைய மேலங்கியைக் கழட்டிய ஈஷர் சிங், கல்வந்தினைக் காதலுடன் பார்த்து, "வா... சீட்டுக்கட்டு விளையாடுவோம்...!"

ஈஷரின் முத்தத்தால் உலர்ந்து போன உதடுகளை தன் நாவால் ஈரமாக்கிய கல்வந்த், "எப்படியோ கெட்டு ஒழி" என்று தன் விழிகளைச் சுழற்றியபடி சொன்னாள். ஈஷர் கல்வந்த்தின் இடுப்பினில் கிள்ளினான். கல்வந்த் "டேய்... கிள்ளாதடா... வலிக்குது..." எனப் பொய்க்கோபம் கொண்டு விலகினாள்.

விலகியவளை இழுத்து அணைத்து மீண்டும் இதழோடு இதழ் சேர்த்தான்... கடித்தான்... கல்வந்த் கௌர் மெழுகாய் உருகத் துவங்கினாள். அவன் தன் சட்டையைக் கழற்றி எறிந்தபடி, "சீட்டைக் களைச்சுப் போடலாம்..." அவளுடைய உதடுகள் துடித்தன. அவளுடைய ஆடைகளை ஒவ்வொன்றாய் உரித்தான், ஆட்டின் தோலுரிப்பது போல். அப்படியே ஒரு நொடி அவளைக் கண்டு, அவளுடைய கையினைக் கிள்ளி, "வாஹேகுரு மேல் ஆணை, நீ செம்ம அழகு..." என்றான்.

கிள்ளியதால் சிவந்த தன் கையினைப் பார்த்த கல்வந்த், "முரட்டுப் பயலே... பாரு எப்படி சிவந்திருக்கு...?" எனக் கூற, ஈஷர் தன்னுடைய அடர்ந்த கருமீசைக்குள்ளிருந்து சிரித்தான்.

"இனிமே தான் முரட்டுத்தனமே ஆரம்பிக்கப் போகுது..."

அவளை இழுத்து இதழ் பதித்து, காது மடல்களைக் கவ்வி, தன் முரட்டுத்தனம் துவங்கினான். ஒரு கை அவள் மார்புகளைத் தழுவ, இன்னொரு கை பின்புறமாய் அடித்துப் பிடித்தது. கன்னங்களும் கழுத்தும் முத்தத்தின் கோப்பைகளாய் மாறின. உலையில் கொதிக்கும் நீர்போல் கொதிக்கத் துவங்கினாள் கல்வந்த் கௌர். 

இவ்வளவு சரசத்தில் கொஞ்சினாலும், மேலும் முன்னேற முடியாமல் தவித்தான் ஈஷர். ஒரு திறமையான மற்போர் வீரன் தன்னுடைய எல்லா முறையும் பயன்படுத்தியும், வீழ்த்த முடியாது தவிப்பது போல் தன்னை உணர்ந்தான். கல்வந்த் ஈஷரின் தேவையில்லாத இந்த செயல்களால் அயர்வுற்று, "எவ்ளோ நேரம் தான் சீட்டையே களைச்சுப் போடுவ...? ஆட்டத்தை ஆரம்பி... ஈஷர் டார்லிங்" முணங்கினாள்.

இதைக் கேட்டவுடன் ஈஷர் சீட்டினால் கட்டிய கோட்டை இடிந்து விழுந்தது போல் உணர்ந்து, தன்னுடைய பிடியைத் தளர்த்தி, அப்படியே கல்வந்த் அருகே படுக்கையில் சரிந்து, பெருமூச்சு விட்டான். அவனுடைய நெற்றி வியர்வைத்துளிகளை முத்துக்கள் போல் வெளியிட்டுக் கொண்டிருந்தது. அவனுடைய முயற்சிகள் வீணாயின. ஏமாற்றமும், கோபமும் கலந்து கல்வந்த் படுக்கையை விட்டு எழுந்து, போர்வையால் தன் உடலைச் சுற்றிக் கொண்டாள்... அவளுடைய விழிகள் விரிந்தன... சீறியபடி கேட்டாள், "ஈஷர், உன்னை இப்படி ஆக்கினது யாரு... எவ கூட இத்தனை நாளா இருந்துட்டு வர்ற...?"

ஈஷர் சிங் படுக்கையில் படுத்தபடி ஒன்றும் பேசாமல் இருந்தான். உள்ளுக்குள் கொதித்துக் கொண்டிருந்தாள், கல்வந்த் "யாரு அந்த கேடு கெட்டவன்னு கேட்டேன்...?"

"யாரும் இல்ல... கல்வந்த்... யாரும் இல்ல..." ஈஷர் களைப்பாகச் சொன்னான்.

கல்வந்த் கௌர் இடுப்பில் தன் கைகளை வைத்து உறுதியாய்ச் சொன்னாள் "ஈஷர் கண்ணா, நீ உண்மையச் சொல்லிடு. அந்த வாஹேகுரு மேல ஆணையா, வேற பொண்ணு ஏதும் இருக்காளா...?"

ஈஷர் சிங் தயங்கித் தயங்கி ஏதோ சொல்லத் தொடங்க, அவனைத் தடுத்து நிறுத்தி, "நீ சத்தியம் செய்யுறதுக்கு முன்னாடி, உனக்குத் தெரியுமில்ல... நான் நிஹால் சிங்கோட பொண்ணு... நீ பொய் சொன்னா, உன்னைக் கண்டந்துண்டமா வெட்டிப் போட்டுடுவேன்... இப்ப சொல்லு... அதே வாஹேகுரு மேலே ஆணையா, வேற ஏதும் பொண்ணு இருக்காளா...???"

ஈஷர் சிங் தலையாட்டினான், சோகமாக. ஆனால், ஆமாம் என்பது போல் மேலும் கீழும் ஆட்டினான்.

கல்வந்த் கௌர் வெறிகொண்டவள் போல், தரையில் கிடந்த கத்தியினை எடுத்தாள். அதனுறையிலிருந்து கத்தியை எடுத்து, ஈஷரின் கழுத்தின் இடது புறமாய் இறக்கியே விட்டாள்.

ஈஷரின் கழுத்திலிருந்து குருதி பீறிட்டுத் தெறித்தது. கோபத்தின் வெறியில், அந்தப் பெண்ணைத் திட்டிக் கொண்டே, மாறி மாறிக் குத்திக் கிழித்தாள் கல்வந்த்.

"விட்டுடு... கல்வந்த்... விட்டுடு..." ஈஷர் ஈனமான குரலில் சொன்னான். அவன் குரல் ஆழமான சோகம் தோய்ந்திருந்தது. கத்தியை எடுத்து கல்வந்த் கௌர் பின்னால் வந்தாள்.

பீறிட்டுத் தெறித்த குருதி ஈஷரின் நெற்றியில் விழுந்து முன்னிருந்த வியர்வையுடன் கலந்து, நழுவி, அவன் மீசையில் விழுந்தது. கல்வந்த கௌரினை ஏறிட்டுப் பார்த்தான். அவன் பார்வையில் ஒருவித நிம்மதியும், ஏமாற்றமும் கலந்து இருந்தது. "கல்வந்த், நீ விரைவா முடிவெடுத்துட்ட... இருந்தாலும், நல்லது தான்...!"

கல்வந்த் கௌரின் கோபம் இந்த பதிலால் மேலும் தலைக்கேறியது. "அப்படின்னா, யார் அவ? உங்க அம்மாவா...?" மீசை தாண்டி குருதி அவன் வாயில் நுழைந்திருந்தது. குருதியின் சுவை புளித்தது அவன் வாயில். அவன் உடல் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது. "இதே கத்தியால்... நான்... நான் ஆறு பேரைக் குத்திக் கொன்னிருக்கேன்..."

"நான் உன்கிட்ட அந்த வேசி யாருன்னு கேட்டேன்?" இதைத் தவிர வேறெதுவும் அவள் மனதில் இல்லை.

ஈஷர் சிங் இன்னும் மெதுவான குரலில் சொன்னான்... "அவளை அவ்வாறு சொல்லாதே..."

"ஏன் அந்த கேடு கெட்டவளை நான் எதுவும் சொல்லக்கூடாதோ? யாரு அவன்னு சொல்லு..." கத்தினாள் கல்வந்த்.

"சொல்றேன்..." ஈஷரின் குரல் வலுவிழந்து இருந்தது. அவனுடைய கழுத்தைத் தொட்டுப் பார்த்து, சிறிதாய்ச் சிரித்தான். குருதி படிந்திருந்த அவனது மீசைக்குள்ளே அந்தச் சிரிப்பு கல்வந்திற்குத் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பு குறைவே.

"சீக்கிரம் சொல்லு..." என்றாள் கல்வந்த்... அவள் கண்களில் இன்னும் வெறி அடங்காத தீயாய் எரிந்து கொண்டிருந்தது.

மீண்டும் ஒரு முறை சிரித்தான் ஈஷர். "நேரடியாவே சொல்...றேன்... கழுத்துலயே குத்தியிருக்க... மெதுவா...த்தான் சொ... ல்ல முடியும்..."

நெற்றியில் வியர்த்திருந்தது அவனுக்கு...

அவன் சொல்லத் துவங்கினான்.  "கல்வந்த், நீ தான் வாழ்க்கையே... எனக்கு என்ன நடந்துதுன்னு எப்படி சொல்றதுன்னு எனக்குத் தெரியல... ஊரிலே கலவரம் தொடங்கினப்ப, எல்லாரையும் போல... நானும் அதிலே கலந்திருந்தேன்... நான் கொள்ளையடிச்சதெல்லாம் கொண்டு வந்து உன்கிட்ட கொடுத்தேன். ஆனா..."

"ஆனா என்ன?"

"உன்கிட்ட ஒரு விசயம் மட்டும் மறைச்சுட்டேன்" ஈஷர் வலியில் துடித்தவாறு கூறினான்.

"நிறுத்தாதே... விசயத்துக்கு வா... என்னன்னு சொல்லு..." கல்வந்த் அவனுடைய வலியைப் பற்றி, சிறிதும் கவலையில்லாதவளாக.

மீசையிலிருந்து ஒழுகிக் கொண்டிருந்த குருதியை ஊதிவிட்டு, "நாங்க கொள்ளையடிச்ச வீட்டுல ஏழுபேர் இருந்தாங்க. அதுல ஆறு பேரைக் கொன்னேன், இதே கத்தியால... அந்த வீட்டுல ஒரு அழகான பொண்ணு இருந்தா... அவளை நான் தூக்கிட்டுப் போனேன்..."

கல்வந்த் முகத்தில் எவ்வித உணர்வும் இன்றி, கேட்டுக் கொண்டிருந்தாள். ஈஷர் சிங் மீண்டும் தன் மீசையில் இருந்த ஊத முயன்று தோற்றான்.

"கல்வந்த், அந்த பொண்ணு எவ்ளோ அழகுன்னு எனக்குச் சொல்லத் தெரியல. நான் அவளையும் கொன்னிருக்கலாம். ஆனா, எனக்குள்ள நான் சொல்லிக்கிட்டேன். தினமும் தான் கல்வந்த் கூட சந்தோசமா இருக்கோமே. இன்னிக்கு வேற பழத்தைச் சுவைச்சா என்னன்னு..."

"ஓ..." கல்வந்த் கௌரின் வாயிலிருந்து இந்த ஒரு சொல் தான் வந்தது.

"என் தோளில் அவளைப் போட்டுக்கிட்டு, வெளியே வந்தேன். வர்ற வழியில... ஆத்துக்குப் பக்கத்துல... அவளைக் கீழக் கிடத்தினேன். முதல்ல சீட்டைக் களைச்சுப் போடலாம்னு தான் நினைச்சேன்... ஆனா, அப்படி செய்யல..." ஈஷர் சிங்கின் குரல் வறண்டு போயிருந்தது.

"அப்புறம் என்ன ஆச்சு...?"

"நேரடியா ஆட்டத்தையே துவங்கிட்டேன்... ஆனா... ஆனா..." ஈஷரின் குரல் இப்போது  முணுமுணுப்பாகவே வந்தது.

ஈஷர் சிங் தன்னுடைய களைத்த விழிகளை நன்கு ஒரு முறை விழித்துப் பார்த்தான், கல்வந்த் கௌரை... கோபம், பதட்டத்தில் உடல் நடுங்கிக் கொண்டிருக்கும் கல்வந்த் கௌரை...

"அவள் இறந்து போயிருந்தாள், கல்வந்த். அது இறந்து போயிருந்த உடல், குளிர்ந்து சில்லிட்டுப் போயிருந்த உடல்... வெறும் குளிர்சதை... கொஞ்சம் கையப் புடிச்சுக்கோயேன்..."

கல்வந்த் அவனுடைய கையினைப் பற்றினாள். அவனுடைய கையும் இப்போது பனியை விட சில்லிட்டிருந்தது.

(தமிழாக்கம் - முடிவிலி)