ராம் வலைமலர்

தீவு   ஜனனி @Janani_momof2  (தமிழில் - முடிவிலி) பல காலங்களாய், நான் என் தீவின் கரைதனில் உலாவிக் கொண்டிருந்தேன்... தனிமையில் இருப்பினும் மகிழ்வுடன் என் சொர்க்கத்தில்... தொலைக்கடற்பரப்பில் அவ்வப்போது கப்பல்களைப் பார்க்கிறேன்... ஆனால், அவற்றை நான் கண்டுகொண்டதில்லை... ஏனெனில், அவை இத்தீவை நெருங்காது என்பதை நான் அறிந்திருந்தேன். அந்த அளவுக்கு இத்தீவை அச்சமூட்டுவதாக மாற்றி வைத்திருந்தேன்... ஒரு அழகிய நாள் விடியல் நேரம், கதிரின் முதலொளியை நான் விழியால் பருகிக் கொண்டிருந்த வேளையில், வியக்கும் ஏதோ ஒன்று என்னுலகை நெருங்கி வந்தது... பெரும் நாவாயல்ல... சிறுபடகொன்று... இருந்தும் என் விழியை அதை விட்டு எடுத்திடாவண்ணம் கவர்ந்திடும் விதமாய் இருந்தது... துடுப்பினை இட்டபடி படகில் இருந்த உன்னைக் கண்ட அந்த நொடி என் மனம் என் நிலையில்லை...  நீ களைப்பாக இருந்தாய்... கவர்ச்சியாகவும்... நான் உன்னைப் பேச விடவே இல்லை... நீ இன்னும் உன்னை வருத்திக்கொள்ள விரும்பவில்லை... உன்னை ஏந்திக்கொண்டேன்... உனக்காகக் கவலை கொண்டேன்... உன்னை நன்கு கவனித்தேன்... காதலித்தேன்... என்வசம் இருந்த அனைத

ரொம்ப நன்றிண்ணா...!  'க்ர்ர்ர்ர்... க்ர்ர்ர்ர்... க்ர்ர்ரர்...'  எனது படுக்கையின் அருகே இருந்த மேசையில் வைக்கப்பட்டிருந்த அலைபேசி அதிர்ந்து நகர்ந்து ஒலியை எழுப்பிக் கொண்டிருந்தது. நன்கு உறங்கிக் கொண்டிருந்தாலும், அலைபேசியின் இந்த சிணுங்கலுக்காகக் காத்திருந்தவள் போல, அலைபேசியை எடுத்தேன். "செந்தில் வந்துட்டியா?" "இன்னும் ஒரு முக்கால் மணி நேரத்துல வந்துடுவேன், எழுப்பி விட்டுட்டனா?" "ச்ச.. ச்ச.. அதெல்லாம் இல்ல, நீ எப்ப கூப்பிடுவேன்னு போனைப் பக்கத்துலையே வச்சுகிட்டு தான் இருந்தேன்." "ஹலோ, உன் குரல்லயே தெரியது, நல்லா தூங்கிட்டு இருந்தன்னு." என்று செந்தில் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும்போதே ஒரு வண்டியின் அழைப்பொலி கடந்து சென்ற சத்தம் கேட்டது.  "செந்தில், வண்டிய நிறுத்திட்டு தானே பேசிட்டு இருக்க?" "இல்ல இனி, கவலைப்படாதே, நான் கொஞ்ச நேரத்துல வீட்டுல இருப்பேன். கவனமாத் தான் ஓட்டிட்டு வந்துட்டு இருக்கேன்." "நீ முதல்ல போனை வையி... வண்டி ஓட்டிக்கிட்டு இருக்கப்போ போன்ல பேசாதேன்னு எவ்ளோ தடவ சொல்றேன்

நாடி இனிய சொலின் இரவு முழுதும் உதிர்ந்து சாலையின் ஓரங்களை மஞ்சள் வண்ணமாக்கி வைத்திருந்த மரங்கள் நிறைந்திருந்த நுங்கம்பாக்கத்தின் அந்த சாலையில் காலையின் போக்குவரத்து, மஞ்சள் மலரின் இதழ்களைச் சாலையோடு அரைக்கத் துவங்கி இருந்தது. மெல்ல மேலெழுந்து சுட்டெரிக்கும் கதிரின் வெயில் போல, போக்குவரத்து நெரிசலும் மெல்ல மெல்ல அதிகரித்தது. அந்த நுங்கம்பாக்கத்து நெடுஞ்சாலையில் இருந்து பிரிந்த சற்று குறைவான நடமாட்டம் இருந்த நிழற்சாலையில் அமைந்திருந்தது விழுதுகள் வார இதழின் அலுவலகம். காலை 9 மணிக்கு, அலுவலகத்தில் நுழைந்த இதழாசிரியர் செல்வத்தைக் கண்டதும், பலரும் எழுந்து காலை வணக்கம் சொல்லியதில் செயற்கைத்தன்மை இல்லை. அவர்மீதிருந்த மதிப்பே வெளிப்பட்டது. செல்வம் எளிமையானவர். சிரித்த முகம். பண்பாக பழகக் கூடியவர், அனைவருக்கும் சிறு புன்னகை பூத்த முகத்தோடு செல்வமும் நற்காலை என்றபடி தனது அறைக்குச் சென்று அமர்ந்தார். முதல் நாளே அவர் தொகுப்பாசிரியர்களிடம் கேட்டிருந்த சிறுகதைகள் அவரது மேசை மீது வைக்கப்பட்டிருந்தன. கதவைத் தட்டியபடி, செழியனும், தமிழினியும் உள்ளே வந்தனர்.  "வாங்க, உட்காருங்க செழியன், நீய