ராம் வலைமலர்

திறந்திடு... (Open It) - ஸாதத் ஹஸன் மண்ட்டோ (Saadat Hassan Manto) (கதைக்காலம்: 1947 ஆம் ஆண்டு இந்தியா பாகிஸ்தான் பிரிவினைக்குப் பின்) மதியம் 2 மணிக்கு அம்ரித்ஸரை விட்டுக் கிளம்பிய அந்த சிறப்பு ரயில், முகல்பூராவை அடைய எட்டு மணிநேரம் ஆனது. பல பயணிகள் வழியிலேயே கொல்லப்பட்டிருந்தனர்... பலர் படுகாயமுற்றிருந்தனர்... சிலர் காணாமல் போயிருந்தார்கள்... அடுத்த நாள் காலை பத்து மணிக்கு சிராஜுதீன் கண் விழித்தபோது, தான் அகதிகள் முகாமின் குளிர்ந்த தரையில் படுத்திருப்பதை உணர்ந்தான். தன்னைச் சுற்றி ஆண்கள், பெண்கள், குழந்தைகள் என உளக்கொதிப்பில் இருக்கும் ஒரு பெருந்திரளை அவன் கண்டான். தான் எங்கு இருக்கிறோம் என்று அறியாத அவன், இப்போது புழுதி நிறைந்த வானை வெறித்துப் பார்க்கலானான். அந்த முகாம் முழுதும் பல குரல்கள், கூச்சல்கள் நிறைந்திருந்தன. ஆனால், நம் சிராஜுதீனுக்கு அவை யாவும் காதிலே விழவில்லை. யாராவது அவனைப் பார்த்தால், ஏதோ ஆழமாக, உன்னிப்பாக யோசிப்பதாக நினைத்துக் கொள்ளக் கூடும். இருந்தாலும், அவனுடைய மனது எதையும் நினைக்காதிருந்தது, ஒரு காலி பாத்திரம் போல... புழுதி நிறைந்த வான

குளிர் சதை (Cold Flesh) - ஸாதத் ஹஸன் மண்ட்டோ (Saadat Hassan Manto) ஈஷர் சிங் அறைக்குள் நுழைந்ததும், கல்வந்த் கௌர் படுக்கையிலிருந்து எழுந்தாள். அவளுடைய கூரிய கண்கள் அவனை உற்றுப் பார்த்தன. ஈஷர் கதவை அடைத்தான். நேரம் நள்ளிரவைத் தாண்டியிருந்தது. ஒரு புரியாத அச்சமூட்டும் அமைதி அந்த நகரத்தையே பற்றிக்கொண்டது போலிருந்தது. கல்வந்த் கௌர் கட்டிலில் கால்களை சம்மணமிட்டு அமர்ந்தாள். ஈஷர் சிங் தன்னுடைய மனத்திலோடும் புதிர்களை - அவனுடைய கதையைச் சொல்லிக்கொண்டிருக்க வேண்டியவன், கையில் ஒரு கத்தியைப் பற்றிக் கொண்டு நிற்கிறான். சில நொடிகள் அமைதியாக, அந்த இரவின் ஒலியின்மைக்குப் போட்டியாய்க் கழிந்தன. வெறுப்பூட்டிய அந்த அமைதியை கல்வந்த் கௌர் கலைத்தாள். படுக்கையின் நுனி வரை வந்து அமர்ந்தவள், தன் கால்களை ஆட்ட கால் கொலுசுகள் சிணுங்கின. ஈஷர் சிங் அப்போதும் ஒன்றும் பேசாமலே நின்றிருந்தான். கல்வந்த் கௌர் நல்ல உடல்வாகுள்ள பெண், அகன்ற இடுப்பு, பெரிய பரந்த மார்பு, கூரிய விழிகள், சாம்பல் நிறத்தில் சற்று பெரிய உதடுகள்... அவளுடைய தாடையின் வடிவமே அவள் வலிமையான பெண் என்பதை உறுதிபடுத்தியது. தன்னுடைய ந