ராம் வலைமலர்

முகிலும் அலையும் (ரவீந்திரநாத் தாகூரின் கவிதை - எனது தமிழாக்கம்) அன்னையே,  கார்முகிலில் வாழ்வோர் எனையழைத்தே "காலையெழுந்து அந்நாள் முடியும்வரை விளையாடிக் களித்திருப்போம். தங்கவிடியலோடும் விளையாடுவோம்... வெள்ளிநிலவொடும் விளையாடுவோம்..." என்றனர்... "ஆனால், எவ்விதம் நான் உங்களிடம் வரமுடியும்?" என்றே வினவினேன்... "புவியின் முனைக்கு வந்து இருகரமுயர்த்தி வானோக்கு...  நீயும் முகில்களால் எடுத்துக் கொள்ளப்படுவாய்" என்றனர். "என் அன்னை எனக்காக வீட்டில் காத்திருப்பாளே, அவளை விடுத்து எங்ஙனம் வருவேன்?" எனக் கேட்க சிரித்து மிதந்து நகர்ந்தது முகில்கூட்டம்... ஆனால், எனக்கு அதைவிட இனிய விளையாட்டுத் தெரியும் அன்னையே... அதில் நான் முகில்... நீ நிலவு... என் இருகரம் கொண்டு உனையணைப்பேன்... நம் வீட்டுக்கூரையாக  நீலவானிருக்கும்... கடலலையில் வாழ்வோர் எனையழைத்தே... "காலை முதல் இரவு வரை  நாங்கள் பாடிடுவோம் எங்கு கரையேறுவோம்  என்றறியாது பயணப்படுவோம்..." என்றனர். "ஆனால், எவ்விதம் நான் உங்க

சென்னை நகரம்... இரவுகளில் சோடியம் ஆவி விளக்கின் மஞ்சள் நிறவொளியிலும், பகலில் மஞ்சள் மலர்கள் உதிர்ந்த சாலைகளிலும் மிளிரும் நகரம்... இந்த நகரை இந்த அளவுக்கு உருவாக்கி, அதற்கு எந்தவித பலனும் எதிர்பாராமல் தன்னை இப்போதும் அந்த ஊரின் அங்கமாகவே நினைத்துக் கொண்டிருப்பவர்களில் இந்த திடீர் காலனி மக்களும் அடங்குவர்.  திடீர் காலனி... நீங்கள் கூட கடந்து சென்றிருக்கலாம்... நகரின் முதுகெலும்பாக ஊடாக ஓடும் அண்ணா சாலையின் கிளையாகப் பிரியும் பல சாலைகளில் ஒன்றான கிரீம்ஸ் சாலையின் ஒரு புறத்திலிருந்து கூவம் ஆறு வரை விரிந்து கிடக்கும் இந்த காலனி... வெளியிலிருந்து பார்ப்பவர்களின் பார்வையிலும், ஹிண்டு பத்திரிக்கையில் 'லெட்டர் டு தி எடிட்டர்' பகுதியில் எழுதுபவர்க்கும் இவர்களின் கூடி வாழும் வாழ்வியல் தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை தான்... பெரும்பாலும் காலில் சக்கரமில்லாத குறையாக எதற்காகவென்று தெரியாமல் ஓடும் பலருக்கும் நின்று கவனிக்கக்கூட - ஏன் அவர்கள் பார்வையில் இப்பகுதி சென்னை மாநகரிலேயே இல்லாதது போல் இருக்கும்...  அன்று திடீர் காலனியில் சலசலப்பும் பரபரப்பும் அதிகமாகவே இருந்தது. பெரும்பாலும்